Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Πέντε αναστεναγμοί (Δεύτερος) ο χρονισμός



Πέντε αναστεναγμοί  (Δεύτερος) ο χρονισμός

Έψαξα το κουτί
στο πατάρι
των προσδοκιών,
το βρήκα,
κάτω από της
νιότης μου
τις κιτρινισμένες
φώτο, άγνωστη
μου το δώσε
στο παρελθόν,
θ’ άνοιγε μου πε
στο μέλλον,
θα καταλάβεις.
Τώρα φαίνεται
ήρθε η στιγμή,
το πιασα,
και λαμπύρισε,
μια λέξη εμφανίστηκε:
σ αγαπώ,
τότε, κατάλαβα,
θυμήθηκα
και ταύτισα,
ο χρόνος
μου δώσε,
αυτό που τότε
έπρεπε να δώσει:
σε περίμενα
χρόνια πολλά,
αμέτρητα
κορίτσι μου,
δεν το ξέρα,
το αισθανόμουν,
εσύ,
για κάποιο
λόγο παράδοξο,
το ξέρεις
από τότε,
γι αυτό,
σήμερα που
γνωριστήκαμε,
σ' αγάπησα
σε μια μόνο
στιγμή,
τόσο πολύ,
αιώνια. 

Alexmil 17-02-2013


2 σχόλια:

Paraskevi Lamprini M. είπε...

όμορφες οι αγάπες... από στιγμής γίνονται αιώνιες... πολύ ωραίο Άλεξ!

AlexMil είπε...

Ευχαριστώ Παρασκευή για την επίσκεψη, πράγματι αν αξίζουν οι αγάπες μπορεί να γίνουν αιώνιες...