Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Ο φόβος που ούρλιαζε



Γονάτισα, δεν άντεχα,
η στέρηση με τρέλαινε,
σαν παράσιτο το αίμα μου,
τις φλέβες μου έτρωγε,
ο φόβος με ούρλιαζε,
σάλια και πόνος έτρεχαν
το σώμα  μου ταπείνωναν,
έτρεμα, το χώμα μ’ έπνιγε.

Σηκώθηκα κλαίγοντας,
η μνήμη και πάλι ερχότανε,
ο πόνος τότε σκουλήκιαζε,
πιο σαρκοβόρος  γινόταν,
το δηλητήριο  στη ψυχή,
φώλιαζε και πυορροούσε,
τους αγαπημένους πρόβαλε,
γελαστούς, ξεθωριασμένους.

Τρικλίζοντας περπάτησα,
η  αποστροφή των άλλων,
ουδόλως  μ’ ένοιαζε
όταν για τη δόση έψαχνα,
το χέρι της μάνας μου
φανταζόμουν πως έπιανα,
φευγαλέες αναμνήσεις,
που το μυαλό μου μάτωναν.

Στη πρέζα και πάλι έπεσα,
μέχρι προχθές το πάλευα,
όμως το σώμα δεν ηρέμιζε,
οι ντίλερ με βρήκανε,
στο κλουβί της σκόνης
σαν αγρίμι με πετάξανε,
τη λύτρωση εκλιπαρούσα,
στο θάνατο που ερχότανε.



AlexMil 30-11-2012




Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Βαρέθηκα να λυπάμαι


Στο τέλος του δρόμου τη συνάντησα,
με σκόνη την απελπισία της έκρυβε,
ρυτίδες τα κουρελιασμένα ρούχα της,
με κοίταξε, την ευδαιμονία μου έφτυσε.

Βαρέθηκα ποια να λυπάμαι,
στο σκοτάδι την προσπέρασα,
όμως, κάποιος με σταμάτησε,
δεν με λυπήθηκε, γελώντας με σκότωσε. 


 
AlexMil 29-11-2012

Η φλούδα των στίχων



Οι σκέψεις μου είχαν μπλεχθεί επώδυνα στ’ όνομά της,
γελοιότητα και περισσότερη βλακεία στις πράξεις μου,
τον έρωτα, σε γονατιστή παράκληση μεταμόρφωσαν,
λογιστική, με λιγούρα σαρκική και σπαρακτικές ικεσίες.

Η αρχή πάντα ακροβατεί με λόγια διψασμένα, ερωτικά,
την αγαπούσα με πειθώ, με σωρό από κοινοτυπίες,
όμως, η χρυσόσκονη του πάθους με μαρμάρωσε,
στην αρχή δεν φαινόταν, αλλά στο τέλος ερειπώθηκα.

Κάτω από τη φλούδα των στίχων, το πόνο μου έκρυψα,
στα ερείπια της ζωής μου, τη ψυχή μου παράχωσα,
κι αφού στο βεστιάριο της μνήμης, τη μορφή της ξέχασα,
πλανόδιος χλευαστής της πίστης και του έρωτα έγινα.



 
AlexMil 29-11-2012

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Οταν σε πρωτογνώρισα



Όταν στο καφέ του κουτσού σε πρωτογνώρισα, μαγεύτηκα,
δεν σου κρύβω πως στην αρχή για το κορμί σου σε ήθελα,
κι όταν στη γωνιά μου δόθηκες πρόστυχα και ξεθύμανα,
τότε κατάλαβα πως ήσουν για μένα η αλητεία που ήθελα.

Στα μάτια σου πολλές φιγούρες έκφυλες αναγνώρισα,
γι αυτό την αγάπη μου σου πρόσφερα ανελέητα,
την ποιητική σου εικόνα με λέξεις αγοραίες έφτιαξα,
στο τοίχο των ονείρων μου με πάθος την έστησα.

Στη πορεία, τη ψυχή μου κι όχι μόνο, για σένα πούλησα,
τα βράδια σε μπαρ της παρακμής ψευτοροκάριζα,
προσφερόμουν στα γρήγορα για τα δικά σου όνειρα,
στην αγκαλιά σου τα πρωινά, τη αμοιβή μου κατέθετα.

Τελικά, κάπου βαρέθηκα, άρχισα να τη βλέπω πιο έξυπνα,
εντάξει, ακόμη σαλπιγκτές του έρωτα με συνόδευαν,
είχες το κορμί της ηδονής που τη ψυχή μου βούλιαζε,
όμως, το μόνο που έμενε, ήταν των στοίχων μου τα βρομόλογα.

Γι αυτό κι εγώ την έκανα, μια νύκτα υγρή σου την έφερα,
αφού πρώτα τους στίχους μου για σένα, με δάκρυα έκαψα,
τη μηχανή καβάλησα και στις αμαρτίες της πόλης χάθηκα,
κάπου σταμάτησα, πρωτόγνωρα φώτα και πάλι με πλάνεψαν.

AlexMil 28-11-2012




Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Είμαστε όλοι χαμένοι




Οι πέτρινες καρδιές σε κορμιά εξουσίας,
από πρωτόγονους , μαριονέτες μας έκαναν,  
είμαστε αυτοί  που θέλουν να είμαστε,
με συνείδηση από τα αντικείμενα φτιαγμένη.

Οι αισθήσεις μου στις εικόνες φυλακίστηκαν,
σαν είδωλο αισθάνομαι να βιώνω τη  ζωή,
στο συμπαντικό καθρέπτη ξεθωριασμένος,
να θρηνώ, για όλα που δεν μπορώ να εξηγήσω.

Κάποτε θέλησα όμορφες μνήμες να φτιάξω,
λέξεις πολλές άκουσα τη μοίρα για να καταλάβω,
πάντοτε όμως, το ασήμαντο διαμεσολαβούσε,  
το εισιτήριο της εκτέλεσης  τελικά για ν’ αγοράζω.

Το υπόλοιπο που μένει είναι η διαφυγή,
στη τελική, το σόου της ζωής δεν έχει λογική, 
στα δάκρυα επιπλέει του αναπόφευκτου,
δυστυχώς,είμαστε όλοι χαμένοι, χαμένοι μαζί.


AlexMil  27-11-2012

Η σκόνη και ο άνεμος


 Η σκόνη σχεδόν είχε σκοτεινιάσει το φως, 
στην αρχή ήταν οι ρωγμές που εμφανίστηκαν, 
      με φόβο οι δυνατοί να τις κλείσουν προσπάθησαν,
    γρήγορα όμως όλα έγιναν θρύψαλα, κατέρρευσαν.
Η σκόνη με τον άνεμο μόνοι στη γη έμειναν,
μαζί για να θρηνούν τα παιδιά που έχασαν,
υπομονή πάλι θα κάνουν για μύρια χρόνια,
ώσπου νέοι θεοί, τη συνείδηση να ξαναφέρουν.

AlexMil 26-11-2012

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Δρόμος χωρίς γυρισμό

 
 
Ταξιδεύω κρυμμένος στις υγρές σκιές των δένδρων,
στο σκοτάδι που δεν θυμάται λογικές απαντήσεις,
τ’ αστέρια της γνώσης απεγνωσμένα αναζητώ,
αλλοίμονο όμως, στη λάμψη της αυγής που σιγοτρέμει,
βρίσκομαι με τίποτα, μόνο η καταχνιά να κοροϊδεύει.

Κρύβομαι στην σκόνη του ανέμου από τα Δυτικά,
κουλουριασμένος δίπλα στου ήρωα τη προτομή,
τη νύκτα περιμένω, τα πλάσματα να φυλακίσει,
και στο φεγγαρόφωτο με αναμνήσεις φορτωμένος
το δρόμο να πάρω όπου με βγάλει, χωρίς γυρισμό.


 
AlexMil 24-11-2012

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Αναμονή






Μέσα στη σιωπή, φανταστικές φωνές,
από απειλητικές σκιές περιπαικτικές,
την απογοήτευσή  μου στοιχειώνουν,
απειλούν  στον εχθρό να με δώσουν.

Κρύβομαι στα μεταλλικά κουφάρια,
σε μια  μάνδρα του επαρχιακού,
από περιπόλους  που με αναζητούν ,
τα όνειρά  μου για να λεηλατήσουν.

Ατέλειωτη και φοβισμένη αναμονή,
τους αγαπημένους μου περιμένω,
τους διώκτες  πιο κάτω καθυστερούν ,
με σπαθιά από αιμάτινους εφιάλτες.

Η απώλειά τους είναι αναπόφευκτη,
τις ψυχές τους στο βάθος διακρίνω,
άγγελοι  προς τα πάνω τους οδηγούν,
τους αποχαιρετώ  και απομακρύνομαι.

Τα  αισθήματά μου  είναι ακάνθινα πια,
η  ελπίδα,  με την άρνηση αλέσθηκαν ,
κι έστρωσαν  το δρόμο προς τη κόλαση,
που περπατώ,  χωρίς ψυχή, απάνθρωπα.

  
AlexMil 23-11-2012