Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Οργιαστικοί κανίβαλοι


Καταδιωκόμενος,
από σκιές της επιβίωσης,
τις ανοχές μου έθρεψα,
άριστη υποκριτική
στο τραγικό περίγραμμα
του μοιραίου άσκησα,  
με πλαστικά εξάσφαιρα,
τον εξερευνητή έπαιξα,  
θεατρίνος,  κατ ανάγκη.

Σε δρόμους των μαχών,
οι σκέψεις μου, μόνες,
κυνηγήθηκαν αδιακρίτως,
η επιβίωση, αδυσώπητη,
τα έσχατα αποτέλειωσε,
σε κάδους σκουπιδιών,
το προδομένο σώμα μου,
άψυχο και λεηλατημένο,
συχνά εγκαταλείφτηκε.  

Ερημικός ο κόσμος μου,
μόνο οι μετά -δαίμονες:
οργιαστικοί κανίβαλοι
σε ψηφιακές ενσαρκώσεις,
κυνηγούν πεινασμένοι ,
κι εγώ, σβησμένη μάζα
με βήματα διεκπεραίωσης,
παραστάσεις  χρωματίζω,
με ακατάσχετη αιμορραγία.  



Alexmil
  31-01-2013 8.00 μμ

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Ο διάβολος



Οι διαπιστώσεις: άσματα,
εικονογράφησαν
τις ιστορίες μιας ζωής,
την προοπτική ρύθμισαν,
έσβησαν σημάδια
που θόλωναν εξηγήσεις,   
δίνοντας στην οπτική
αλλόκοτες μορφές:
τρελάθηκαν οι ακμές,
τα σχήματα παρέσυραν,
μπλέχθηκαν με τις πλευρές,
κι όλα, έγιναν πρόσωπα,  
εγώ και συ, μπερδεμένοι,
στου χρόνου τις δύνες,
με κινήσεις χορευτικές,
σε έρωτες και ηδονές.

Το βράδυ εκείνο,
ο άνεμος των θυμικών,
λέξεις έφερε, ξεχασμένες,
έφτιαξε αόρατες
τις μαγικές μορφές,  
κι έπειτα, τις ζωντάνεψε,
στο παρελθόν τις άφησε,
και ήσυχος έσβησε,
όμως, στη στροφή
διάβολος πάλι έγινε,
χρωστούσε στις μορφές,
για μια φορά,
τον ανταγωνιστή σκιάσε,
φωνή τις έδωσε:
κι οι μορφές ξαναμίλησαν
και γλυκά φιλήθηκαν.

AlexMil  30-01-2013 ( 8.00 μμ)


Το θειάφι




Στυλιζαρισμένη η ζωή μου,
χαμένη  στη  καθημερινότητα,
αργά λειώνει, όπως το κάρβουνο
που σκιτσάρει τους  καημούς μου.


Σαν έντομο που συνθλίβεται,
έτσι ζω τις πιθανότητές μου,
η κάθε στιγμή, η άγια τρύπα
να καταβροχθίσει  το κορμί μου.


Η βία της  ανοησίας, χαρούμενη,
με κάνει ανήμπορο,  κάθε μέρα,
η υποκρισία σαν το θειάφι,
στιγμές κιτρινίζει,, αρρωστημένα.


Ήθελα πάντοτε κάτι παραπάνω,
στροβιλιζόμουν στις ηδονές,
του κορμιού και της γνώσης,
αμαχητί πάντοτε, παραδοτέος.  


Τώρα τι γίνεται: παιδεύομαι,
στην αφασία του χρόνου,
τα δάκρυα με ταξιδεύουν,
χαμένος, γυρνώ και ξαναγυρνώ.



AlexMil
  30-01-2013 (1.00 πμ)

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Ο κάδος


Βίαια κύματα φωτιάς,
τους νευρώνες διεγείρουν,
σε εγρήγορση βάζοντας
τις χαμένες μου αισθήσεις,
οι εστιάσεις επώδυνες,
κάδο σκουπιδιών βλέπουν,
ψυχορραγώ νομίζω,
στριμωγμένος μέσα του,
στο αίμα πνίγομαι,
με πόνους, εφιαλτικούς
που αιμορραγούν αθόρυβα.

Δεν αισθάνομαι,
μόνο φόβο, θανάσιμο,
έκθετα τα σπλάχνα μου,
το αίμα μου στερεύουν,
υπόκωφα τα βογγητά,
με τη καρδιά σβήνουν,
εικόνες τελευταίες,
σε σκοτάδι ματωμένο:
η ψυχή ξεριζωμένη,
αθώα και αλαφιασμένη
για τα πάνω δραπετεύει. 

AlexMil 29-01-2012 (7.30
μμ)

Ο καμβάς



Στο καμβά
των ονείρων  μου,
με παθιασμένη μανία ,  
γραμμές  σχεδίαζα,
φοβούμουν  την άβυσσο, 
στη στροφή της αδυναμίας
την εικόνα της έχανα,
το σκίτσο της,  άσχημο,
μουτζούρα γινόταν
από κάρβουνο,
τρύπα απειλητική,
σε φόντο κιτρινισμένο.

Εκείνη τη νύχτα,
από σένα καιγόμουν,
τσαλακωμένες
οι προσπάθειες,
πεταγμένες στη γωνιά
των φαντασμάτων,
το σχήμα σου έπαιρναν,
με κοιτούσες πικρά,
ο πόνος σου,
στη ψυχή μου έσταζε,
ήξερες την πορεία,
δεν υπήρχε σταθμός.

Ξημέρωνε,
ακόμη μια φορά,
παλιωμένο καμβά
στο καβαλέτο φόρτωσα,
το χρόνο θα έκλεβα,
το πινέλο άρπαξα,
προλάβαινα,
τις σκιές σου σκίασα,
στα μάτια σου,
τον κόσμο μου έφερα,
και έπειτα, χάθηκα,
οι φθορές με νίκησαν

AlexMil  (28-01-2013 8.00 μμ)

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Αλληγορία 2



Σε καρφί με ανέβασαν,
τα χέρια μου έδεσαν,
κι έπειτα,  απ το λαιμό
θηλιά μου πέρασαν,
πίστευα ο μαλάκας
πως απλά με φόβιζαν.


Κι όταν απ τους τοίχους,
φιδίσια δρεπάνια
ξεφύτρωσαν αθόρυβα,
τότε κατάλαβα,  
αργά και βασανιστικά
θα με τεμάχιζαν.


Χρόνια τους πίστευα,
μου τα πήραν όλα,
κι όταν το λόγο ζήτησα,
με κατηγόρησαν,
αργά και σαδιστικά
κομμάτια  μ’ έκαναν.   


AlexMil  28-01-2013 (8.00
μμ)

Αλληγορία 1



Γεννημένη να σκοτώνει,
τις σκέψεις μου κυνήγησε,  
δεν ήθελε τις αποδείξεις
μόνο, να εισπράξει το τίμημα,
ν’ αρπάξει τη ζωή μου.

Το λάθος μου, μοιραίο,
ευκαιρίες δανείστηκα,
απ αγγέλους τοκογλύφους,
το χρόνο ζήτησα,
να γυρίσει προς τα πίσω.

Στο στόχαστρο,
σημάδεψε και κλείδωσε,
στη ψυχή το ένιωσα,
απελπισμένος, γονάτισα,  
και την ικέτευσα.

Η σφαίρα,  κέρδισε,
τη καρδιά μου τρύπησε,
πίστωση ζήτησα,
κι άλλο χρόνο για την
αγάπη που έψαχνα.
…………………………
Η άτιμη, δεν με πίστεψε.


AlexMil
 (28-01-2013 7.00 μμ)