Πώς μπόρεσες να μου στερήσεις
τη μορφή σου στα όνειρά μου,
θυμάσαι, ζωγράφιζα τις σκέψεις σου,
με χρώματα απ το κόκκινο πλανήτη,
το χώρο σου ποίησα με λέξεις μαγικές,
στην ερημιά σου έδωσα τη γη μου,
να τρέξεις με τον άνεμο να παίξεις,
φεγγάρια σου πρόσφερα, γονατιστός,
ήταν τότε, μας σκέπαζε ο γυάλινος θόλος,
κι εσύ μέσα στην γύμνια της αγάπης,
με φιλούσες με λόγια λατρευτικά.
Τώρα, αντίλαλος έγινε η ζωή μου,
χαμένος στη σοφίτα των αναμνήσεων,
αναζητώ τη χροιά της φωνής σου,
το βουητό του πόνου την αλλοιώνει,
σκέφτομαι, τα ίχνη του κορμιού σου,
τις βίαιες στάσεις της ηδονής σου,
και δεν αντέχω την απουσία σου,
με τα δάκρυα της ψυχής μου
ψηφιακά σχεδίασα τη ζωή σου,
εικονική έγινες αγαπημένη μου,
σ’ αγαπώ, ποτέ δεν θα το μάθεις.
AlexMil 22-01-2013 (1.30 πμ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου