Λατρεύω ανθρώπους που βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά,
από μένα και σένα…, τους τρελούς, τους πιστούς, τους ποιητές,
σε θέλω κορίτσι μου, στην έρημο της άγνωστης γης των εραστών,
ο χρόνος σου δεν ήταν γραπτό να συναντηθεί με το δικό μου,
πέρασες, στη σκόνη της φαντασίας μου σαν να ήσουν πραγματική,
πόνεσα γιατί ο χρόνος της πανσέληνου που φώτισε τις σκέψεις μου,
γρήγορα χάθηκε στη λύπη της μέρας που έσβησε τ’ όνειρό σου,
κι ο χρόνος νέκρωσε μέσα στην ανελέητη δίνη της επιθυμίας,
το πόθο να παίξω με το σώμα σου, ν’ αγγίξω το μεταξένιο δέρμα σου,
όμως μη λυπάσαι αγάπη μου, όταν η μοίρα πετούσε προς εμάς,
εγώ και συ τα φιλιά μας δίναμε σε άλλους που αγαπήσαμε πιστά,
γι αυτό, στον άνεμο να πας, τη φωνή μου θ’ ακούσεις να σε χαϊδεύει,
και η νοσταλγία της βρόχινης μυρωδιάς, τις σκέψεις μας ας αγκαλιάσει,
να ξέρεις, στο κόκκινο πλανήτη που γνωρίζεις πόσο πολύ τον αγαπώ,
σε προσκαλώ εκεί στο άνυδρο βουνό, έλα, άφησε το κορμί στη γη,
ή καλύτερα έλα να σου δώσω του έρωτα το θαύμα, με τα φιλιά ,
τη νιότη να σου χαρίσω, για να ζήσουμε παντοτινά στα χνάρια που
οι πρόγονοί μας περπάτησαν, όταν εγώ και συ δεν ζούσαμε ακόμη.
Τώρα όμως, ας παίξουμε εικονικά, σαν ερωτευμένοι εραστές,
έλα μαζί μου, στις τούντρες να σε ταξιδέψω, στην άκρη του κόσμου
τη μοναξιά σου να γιατρέψω με γλυκόλογα που μου χάρισαν θεοί,
αγάπη μου, μη φοβάσαι, γύρνα να δεις, τα χνάρια σου ακολουθώ,
με βλέπεις; περπατώ εκεί όπου περπάτησες το παλιό καιρό,
το ξέρω, φαντάζεσαι και συ όπως και γω, είναι το αιώνιο αγαπώ.
Λατρεύω τους ανθρώπους που βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά,
όπως εσύ και γώ κορίτσι μου, με βρώμικες βραχνές ροκιές.
από μένα και σένα…, τους τρελούς, τους πιστούς, τους ποιητές,
σε θέλω κορίτσι μου, στην έρημο της άγνωστης γης των εραστών,
ο χρόνος σου δεν ήταν γραπτό να συναντηθεί με το δικό μου,
πέρασες, στη σκόνη της φαντασίας μου σαν να ήσουν πραγματική,
πόνεσα γιατί ο χρόνος της πανσέληνου που φώτισε τις σκέψεις μου,
γρήγορα χάθηκε στη λύπη της μέρας που έσβησε τ’ όνειρό σου,
κι ο χρόνος νέκρωσε μέσα στην ανελέητη δίνη της επιθυμίας,
το πόθο να παίξω με το σώμα σου, ν’ αγγίξω το μεταξένιο δέρμα σου,
όμως μη λυπάσαι αγάπη μου, όταν η μοίρα πετούσε προς εμάς,
εγώ και συ τα φιλιά μας δίναμε σε άλλους που αγαπήσαμε πιστά,
γι αυτό, στον άνεμο να πας, τη φωνή μου θ’ ακούσεις να σε χαϊδεύει,
και η νοσταλγία της βρόχινης μυρωδιάς, τις σκέψεις μας ας αγκαλιάσει,
να ξέρεις, στο κόκκινο πλανήτη που γνωρίζεις πόσο πολύ τον αγαπώ,
σε προσκαλώ εκεί στο άνυδρο βουνό, έλα, άφησε το κορμί στη γη,
ή καλύτερα έλα να σου δώσω του έρωτα το θαύμα, με τα φιλιά ,
τη νιότη να σου χαρίσω, για να ζήσουμε παντοτινά στα χνάρια που
οι πρόγονοί μας περπάτησαν, όταν εγώ και συ δεν ζούσαμε ακόμη.
Τώρα όμως, ας παίξουμε εικονικά, σαν ερωτευμένοι εραστές,
έλα μαζί μου, στις τούντρες να σε ταξιδέψω, στην άκρη του κόσμου
τη μοναξιά σου να γιατρέψω με γλυκόλογα που μου χάρισαν θεοί,
αγάπη μου, μη φοβάσαι, γύρνα να δεις, τα χνάρια σου ακολουθώ,
με βλέπεις; περπατώ εκεί όπου περπάτησες το παλιό καιρό,
το ξέρω, φαντάζεσαι και συ όπως και γω, είναι το αιώνιο αγαπώ.
Λατρεύω τους ανθρώπους που βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά,
όπως εσύ και γώ κορίτσι μου, με βρώμικες βραχνές ροκιές.
AlexMil (Ξημέρωμα της 03-01-2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου