Ήταν γύρω στο 40, μέσο ύψος, σώμα χωρίς περιττό βάρος, δέρμα ελάχιστα σκούρο, μαλλιά μαύρα μακριά, αχτένιστα, κάπως φουντωτά και το πρόσωπο σκαμμένο από πολλές και λεπτές ρυτίδες, που δεν φαινόντουσαν να είναι του χρόνου, αλλά κάποιου βάρους ίσως, της ψυχής, της ζωής,
……. που παρόλα αυτά ήταν πανέμορφο.
Τη συνάντησα φεύγοντας από το στούντιο για φαγητό. Στεκόταν στην άκρη του δρόμου, φαινόταν να αμφιταλαντεύεται για κάτι, είχε μια έντονη ανησυχία, σαν απομίμηση σε γυάλινο θόλο που επαναλάμβανε τις ίδιες κινήσεις.
Αυτό που με ‘κανε να την προσέξω περισσότερο, ήταν πως δεν κουβαλούσε κάτι, μια τσάντα, ένα πορτοφόλι. Δεν φαινόταν πάντως για εγκαταλειμμένη, φτωχό ντύσιμο, παλιό τζιν, μπορντό μακό μπλούζα με σημάδια φθοράς, παπούτσια άλλης εποχής, αλλά έδινε την εντύπωση μιας φροντίδας από άλλους.
Δύσκολα μπορώ να εκφράσω με λόγια την ομορφιά της, φανταστείτε φίλοι μου, μια Αιγύπτια στις εποχές των Φαραώ, μια Μεξικανή στο στρατό του Πάντσο Βίλα , μια Ιταλίδα σε ορεινό χωριό της Σικελίας και θα πλησιάσετε την εικόνα της.
Μια αρχαϊκή ομορφιά, έξω από το κάδρο της πραγματικότητας.
Mια παράξενη συνάντηση, ένα σκηνικό περισσότερο σουρεαλιστικό παρά πραγματικό. Σαν από άλλο κόσμο, μιας παράλληλης διάστασης, που μια χωρο χρονική ανωμαλία, την εμφάνισε για λίγο στο κόσμο μας.
Σαν να μας κοιτούσε από την άλλη πλευρά με μια αόρατη επιφάνεια να μας χωριζει.
Και το πιο περίεργο, μου θύμιζε μια γυναίκα που γνώρισα, σαν να ήταν χρόνια μετά. Μήπως λοιπόν ήταν όλα μια προβολή της ψυχής μου, μια προσφορά της για να με διασκεδάσει;
Δεν ξέρω, υπήρξε πάντως, φανταστική ή πραγματική δεν έχει και τόσο σημασία.
Συνέχισα το δρόμο μου, σκεπτόμενος στην επιστροφή μου, εφόσον είναι ακόμη εκεί να τη μιλήσω και αν θέλει και μπορώ να τη βοηθήσω.
Θα μου πείτε γιατί δεν το έκανα εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω, είχα την αίσθηση ότι θα την εύρισκα στην επιστροφή.
Τι αλτρουισμός έ; Θα δάκρυζαν και οι ανταγωνιστές μου ακόμη.
Όμως στην επιστροφή τη ξέχασα εντελώς, το πιστεύετε;
Μια συνάντηση τόσο παράξενη, να την αγνοήσω μετά από λίγο. Άρχισα να αμφιβάλλω, πρόωρη μαλάκυνση σκέφθηκα, το παθαίνουν όμορφοι σαν εμένα.
Όμως δεν τα παράτησα, φανταστείτε με να τρέχω, - δεν ξέρετε και την εμφάνισή μου, ένα και εβδομήντα περίπου, γύρω στα πενήντα χρόνια, ογδόντα κιλά, μακρύ καστανό - ξανθο μαλλί, σκουλαρίκι (όχι στη μύτη), μουσάκι μικρό, αρκετά μακρύ, σαν Αρμένιος έμπορας ή Κινέζος καρατέκα, ανάλογα με τη σινέ κουλτούρα σας – μια αστεία κατάσταση.
Έτρεξα λοιπόν για να τη βρω, αλλά είχε χαθεί.
Έψαχνα τις επόμενες μέρες, είχα φορέσει και το “θλιμμένος– μεσήλικος – ροκάς” στιλάκι μου, μαύρα ρούχα, δεμένα σε κότσο μαλλιά, κινητό αφής τελευταίας τεχνολογίας, αλλά ο Μπακούνιν και πάλι δεν με βοήθησε, δεν μπόρεσα να τη βρω.
Και τα παράτησα, ικανοποιημένος, - όταν δεν κάνω κάτι ουσιαστικό πάντα μένω ικανοποιημένος - γιατί προσπάθησα.
Συνεχίζω δε να τη σκέπτομαι μέχρι σήμερα.
θα μου πείτε, μια συνάντηση στο δρόμο ήταν, ναι, αλλά παράξενη, εξωπραγματική, σχεδόν απόκοσμη, που σπάνια τυχαίνει στη ζωή μας.
Στο επόμενο post θα ανεβάσω στοίχους για όλα τα παραπάνω.
AlexMil
……. που παρόλα αυτά ήταν πανέμορφο.
Τη συνάντησα φεύγοντας από το στούντιο για φαγητό. Στεκόταν στην άκρη του δρόμου, φαινόταν να αμφιταλαντεύεται για κάτι, είχε μια έντονη ανησυχία, σαν απομίμηση σε γυάλινο θόλο που επαναλάμβανε τις ίδιες κινήσεις.
Αυτό που με ‘κανε να την προσέξω περισσότερο, ήταν πως δεν κουβαλούσε κάτι, μια τσάντα, ένα πορτοφόλι. Δεν φαινόταν πάντως για εγκαταλειμμένη, φτωχό ντύσιμο, παλιό τζιν, μπορντό μακό μπλούζα με σημάδια φθοράς, παπούτσια άλλης εποχής, αλλά έδινε την εντύπωση μιας φροντίδας από άλλους.
Δύσκολα μπορώ να εκφράσω με λόγια την ομορφιά της, φανταστείτε φίλοι μου, μια Αιγύπτια στις εποχές των Φαραώ, μια Μεξικανή στο στρατό του Πάντσο Βίλα , μια Ιταλίδα σε ορεινό χωριό της Σικελίας και θα πλησιάσετε την εικόνα της.
Μια αρχαϊκή ομορφιά, έξω από το κάδρο της πραγματικότητας.
Mια παράξενη συνάντηση, ένα σκηνικό περισσότερο σουρεαλιστικό παρά πραγματικό. Σαν από άλλο κόσμο, μιας παράλληλης διάστασης, που μια χωρο χρονική ανωμαλία, την εμφάνισε για λίγο στο κόσμο μας.
Σαν να μας κοιτούσε από την άλλη πλευρά με μια αόρατη επιφάνεια να μας χωριζει.
Και το πιο περίεργο, μου θύμιζε μια γυναίκα που γνώρισα, σαν να ήταν χρόνια μετά. Μήπως λοιπόν ήταν όλα μια προβολή της ψυχής μου, μια προσφορά της για να με διασκεδάσει;
Δεν ξέρω, υπήρξε πάντως, φανταστική ή πραγματική δεν έχει και τόσο σημασία.
Συνέχισα το δρόμο μου, σκεπτόμενος στην επιστροφή μου, εφόσον είναι ακόμη εκεί να τη μιλήσω και αν θέλει και μπορώ να τη βοηθήσω.
Θα μου πείτε γιατί δεν το έκανα εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω, είχα την αίσθηση ότι θα την εύρισκα στην επιστροφή.
Τι αλτρουισμός έ; Θα δάκρυζαν και οι ανταγωνιστές μου ακόμη.
Όμως στην επιστροφή τη ξέχασα εντελώς, το πιστεύετε;
Μια συνάντηση τόσο παράξενη, να την αγνοήσω μετά από λίγο. Άρχισα να αμφιβάλλω, πρόωρη μαλάκυνση σκέφθηκα, το παθαίνουν όμορφοι σαν εμένα.
Όμως δεν τα παράτησα, φανταστείτε με να τρέχω, - δεν ξέρετε και την εμφάνισή μου, ένα και εβδομήντα περίπου, γύρω στα πενήντα χρόνια, ογδόντα κιλά, μακρύ καστανό - ξανθο μαλλί, σκουλαρίκι (όχι στη μύτη), μουσάκι μικρό, αρκετά μακρύ, σαν Αρμένιος έμπορας ή Κινέζος καρατέκα, ανάλογα με τη σινέ κουλτούρα σας – μια αστεία κατάσταση.
Έτρεξα λοιπόν για να τη βρω, αλλά είχε χαθεί.
Έψαχνα τις επόμενες μέρες, είχα φορέσει και το “θλιμμένος– μεσήλικος – ροκάς” στιλάκι μου, μαύρα ρούχα, δεμένα σε κότσο μαλλιά, κινητό αφής τελευταίας τεχνολογίας, αλλά ο Μπακούνιν και πάλι δεν με βοήθησε, δεν μπόρεσα να τη βρω.
Και τα παράτησα, ικανοποιημένος, - όταν δεν κάνω κάτι ουσιαστικό πάντα μένω ικανοποιημένος - γιατί προσπάθησα.
Συνεχίζω δε να τη σκέπτομαι μέχρι σήμερα.
θα μου πείτε, μια συνάντηση στο δρόμο ήταν, ναι, αλλά παράξενη, εξωπραγματική, σχεδόν απόκοσμη, που σπάνια τυχαίνει στη ζωή μας.
Στο επόμενο post θα ανεβάσω στοίχους για όλα τα παραπάνω.
AlexMil