Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Σκέψεις της στιγμής

Τα άστρα αν σβήσουν στον ουρανό,
το χάραγμα είναι, μη το φοβάσαι,
στις τσέπες σου ψάξε βαθειά,
χαμένες σκέψεις ίσως να βρεις,
ξεφτισμένες κλωστές θα ψηλαφίσεις,
δέσε τις απορίες σου σ’ αυτές,
και πριν η ζωή αρπάξει τη ψυχή
από τη φθαρμένη σάρκα τρελαμένη,
σκέψου μια φανταστική στιγμή,
τη μικρή κλωστή με φόβο ν’ απορεί,
πως γίνεται το χρόνο να πιστεύεις,
κι αν με τη σιωπή  μόνο μπορείς,
γιατί τα πράγματα που δεν έμαθες,
τη πίστη δίδαξαν στην αγιοσύνη,
τότε, το παρόν σου για άλλη μια φορά,
στο παρελθόν ο χρόνος θα χει στείλει,

Αν τη άβυσσο βιώσεις με μάτια κλειστά,
δες, όνειρο αδιαπραγμάτευτο η ζωή,
μάταιο σαν απέλπιδα προσευχή,
γι αυτό, τους ψιθύρους μη φοβηθείς,
τις ρυτίδες σβήσε της πνοής σου,
και πριν η θλίψη ριζώσει στη ψυχή,
ο νόστος μη σε σταματήσει,
το δρόμο πάρε της διεγερτικής φυγής,
στης νύκτας την αόρατη μοίρα
με τους αγαπημένους στη καρδιά,
την αίσθηση της ελπίδας ακολούθησε,
τη γαλήνη της γνώσης ψηλάφησε,
κι αν η βία δεν σ’ αφήνει των ισχυρών,
το τοίχο να γκρεμίσεις μπορείς,
κάνε σφεντόνα τη μικρή κλωστή,
σ’ αυτήν την οργή σου διοχέτευσε.


Τα δάκρυα είναι η τιμή του εφήμερου,
φορές, την εξίσωση του πόνου επιλύουν,
όμως, τα ίχνη τους, αγκαθωτές κλωστές,
το δράμα σου ξανά υφαίνουν,
το τρόμο της ζωής σε υπενθυμίζουν,
γιατί, η επανάληψη της ενοχής,
είναι του χρόνου η τροφή,
που με την απρέπεια του φευγαλέου,
τις ζωές αφυδατώνει με υπακοή,
γι αυτό, μη γίνεις προσκυνητής,
στους τοξωτούς δρόμους του αβέβαιου,
την αμαρτία και τη χάρη απαρνήσου,
αυτούς των κερδισμένων πολέμων
που τη λογική σου έχουν διαφθείρει,
σε ντουλάπια πανδοχείου ξεχασμένου,
τη δυσώδη πνοή τους κλείδωσε.

Κι αν απ’ το βούισμα της απόγνωσης,
την Εδέμ σου δεν αναγνωρίζεις,
γκρέμισε της υπομονής το σκηνικό,
στο λαβύρινθο των προσδοκιών
την άδεια όρασή σου εξάσκησε,
στις φευγαλέες ματιές της αναμονής,
τη διαπλοκή του χρόνου αγνόησε,
γιατί, σημασία δεν έχει τι πήρες ή ζήτησες,
αλλά με τη ψυχή σου αν διεκδίκησες,
αν στα καρφωμένα βλέμματα του φόβου,
με το μοιρολόγι της ζωής που φεύγει,
εσύ, το αρχαίο χρόνο αψήφησες,
τη παραφροσύνη περιγέλασες,
τραγουδώντας τις αναμνήσεις της ψυχής,
χαϊδεύοντας τις σκέψεις που αγαπάς,
πετώντας τα όνειρα που ξηλώθηκαν.


AlexMil