Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Σκέψεις της στιγμής

Τα άστρα αν σβήσουν στον ουρανό,
το χάραγμα είναι, μη το φοβάσαι,
στις τσέπες σου ψάξε βαθειά,
χαμένες σκέψεις ίσως να βρεις,
ξεφτισμένες κλωστές θα ψηλαφίσεις,
δέσε τις απορίες σου σ’ αυτές,
και πριν η ζωή αρπάξει τη ψυχή
από τη φθαρμένη σάρκα τρελαμένη,
σκέψου μια φανταστική στιγμή,
τη μικρή κλωστή με φόβο ν’ απορεί,
πως γίνεται το χρόνο να πιστεύεις,
κι αν με τη σιωπή  μόνο μπορείς,
γιατί τα πράγματα που δεν έμαθες,
τη πίστη δίδαξαν στην αγιοσύνη,
τότε, το παρόν σου για άλλη μια φορά,
στο παρελθόν ο χρόνος θα χει στείλει,

Αν τη άβυσσο βιώσεις με μάτια κλειστά,
δες, όνειρο αδιαπραγμάτευτο η ζωή,
μάταιο σαν απέλπιδα προσευχή,
γι αυτό, τους ψιθύρους μη φοβηθείς,
τις ρυτίδες σβήσε της πνοής σου,
και πριν η θλίψη ριζώσει στη ψυχή,
ο νόστος μη σε σταματήσει,
το δρόμο πάρε της διεγερτικής φυγής,
στης νύκτας την αόρατη μοίρα
με τους αγαπημένους στη καρδιά,
την αίσθηση της ελπίδας ακολούθησε,
τη γαλήνη της γνώσης ψηλάφησε,
κι αν η βία δεν σ’ αφήνει των ισχυρών,
το τοίχο να γκρεμίσεις μπορείς,
κάνε σφεντόνα τη μικρή κλωστή,
σ’ αυτήν την οργή σου διοχέτευσε.


Τα δάκρυα είναι η τιμή του εφήμερου,
φορές, την εξίσωση του πόνου επιλύουν,
όμως, τα ίχνη τους, αγκαθωτές κλωστές,
το δράμα σου ξανά υφαίνουν,
το τρόμο της ζωής σε υπενθυμίζουν,
γιατί, η επανάληψη της ενοχής,
είναι του χρόνου η τροφή,
που με την απρέπεια του φευγαλέου,
τις ζωές αφυδατώνει με υπακοή,
γι αυτό, μη γίνεις προσκυνητής,
στους τοξωτούς δρόμους του αβέβαιου,
την αμαρτία και τη χάρη απαρνήσου,
αυτούς των κερδισμένων πολέμων
που τη λογική σου έχουν διαφθείρει,
σε ντουλάπια πανδοχείου ξεχασμένου,
τη δυσώδη πνοή τους κλείδωσε.

Κι αν απ’ το βούισμα της απόγνωσης,
την Εδέμ σου δεν αναγνωρίζεις,
γκρέμισε της υπομονής το σκηνικό,
στο λαβύρινθο των προσδοκιών
την άδεια όρασή σου εξάσκησε,
στις φευγαλέες ματιές της αναμονής,
τη διαπλοκή του χρόνου αγνόησε,
γιατί, σημασία δεν έχει τι πήρες ή ζήτησες,
αλλά με τη ψυχή σου αν διεκδίκησες,
αν στα καρφωμένα βλέμματα του φόβου,
με το μοιρολόγι της ζωής που φεύγει,
εσύ, το αρχαίο χρόνο αψήφησες,
τη παραφροσύνη περιγέλασες,
τραγουδώντας τις αναμνήσεις της ψυχής,
χαϊδεύοντας τις σκέψεις που αγαπάς,
πετώντας τα όνειρα που ξηλώθηκαν.


AlexMil






Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Στα όρια της αναμονής



Θα μπορούσα να κρίνω με τη σιωπή της υπομονής,
στις αποχρώσεις του σκοταδιού κρυμμένος,
ματωμένος να περπατώ στους δρόμους της υποταγής,
ανώνυμος, με καλοσχεδιασμένες δόσεις υποβολής,
με νομίσματα φορτωμένος, μετάλλια ηθικής.

Παρότι με κυνηγούν μαύροι μανδύες της πληρωμής,
για την αφθονία που αγόρασα της μιας στιγμής,
στη σοφίτα της μοναξιάς αγριεμένος παραμονεύω,
τα κόλπα της παρηγοριάς των ισχυρών να αγνοήσω,
απ’ τα κρυφά χέρια που με βαστούν να δραπετεύσω.

Φυλακισμένη η ελπίδα στο χρήμα της ανταλλαγής
απ’ τους αγρίους δανειστές σε τρόμο μετατρέπεται,
είναι που τη ψυχή μας θέλουν χωρίς αναπνοές,
αφαιρώντας τους κτύπους μας με απειλητικές σκιές,
τις ανάγκες μας λεηλατώντας με κερδοφόρες ηθικές.

Τα δάκρυα της οργής είναι για την επιδημία της σιωπής,
που τη δικαιολογούν μηχανήματα ηρωικής παραγωγής,
για το θέαμα που θρέφει πολέμους με κανόνες λογικής,
είναι για τις άσπρες μπλούζες με γνώσεις διαμορφωτή,
που τις ανάγκες κάνουν ένδειξη σε οθόνη μετρητή.

Ερημίτες στην ενότητα της αθλιότητας μας θέλουν,
τα κέρδη τους όμως τη ψυχή μου δεν θα τη στεγνώσουν,
στους δρόμους βρίσκομαι για τα όνειρα που δεν έγιναν ζωή,
για των ανθρώπων τις ιστορίες που έχουν καταστραφεί,
το αύριο για ν’ απαλλάξω από το έλεος της ελίτ.



AlexMil
Ιούνιος 2011


Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Διαπιστώσεις



Βάρβαροι οι διαμεσολαβητές,
της ψυχής μας οι άγιοι έμποροι,
με το σπαθί της υποταγής,
να διαφυλάξουν απαιτούν,
των αμαρτιών τους τη τάξη.

Έντιμοι παραγωγοί ενοχών,
με ταινίες ηθικής εκπορνεύουν,
της ζωής τη πραγματικότητα,
σε υπόγεια λαμπερά εκλογικεύουν,
της ανοησίας τους τον πλούτο.

Το ρίγος του σκοταδιού,
με όνειρα φτιαγμένα από λάσπη,
πέτρινες σκέψεις υποβάλει,
σε μανιασμένες λέξεις απαιτεί,
το ψέμα την αλήθεια να βιάσει.

Στη σιωπή της ανοχής,
θρέφω πολέμους μοναχικούς,
με επώδυνες εικόνες αγωνιώ,
τη πίκρα κάνω κουράγιο,
τις ήττες θεωρώ περαστικές.

Αντιστέκομαι στην επιβολή,
κι αν τη ράχη μου κυρτώνω,
είναι το πέπλο της οργής,
που όσο ο χρόνος πλησιάζει,
ανώνυμες τις αναμνήσεις κάνει.

Όμως, η πραγματική ζωή,
μοναχικό σπίτι στο σκοτάδι,
με τη μοναξιά της σκέψης αγρυπνά,
τη σάπια μυρωδιά της συντριβής,
με τη ψυχή να ξεπεράσει.



AlexMil
Μάιος 2011



Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Πέτρινος παραλογισμός


Ματαιόδοξες προσδοκίες έσβησαν,
έπεσαν στο κενό της υπεροψίας,
στους υπόπτους χρεώθηκαν
συνένοχες συλλογικές ευθύνες,
και οι θεοσεβούμενοι σώθηκαν,
στην πενία τους παραχώθηκαν.

Πυρηνικά ιερατεία,
μολυσμένους πιστούς καθοδηγούν
σε εργαστήρια να θυσιάζονται,
χορταριασμένα έργα ανοησίας,
ρυθμιστών χωρίς έμπνευση ζωής,
θυσίες στοιβαγμένες, αζήτητες.

Βία καθαρτήριας βλακείας,
τα όνειρα μεταποιεί σε αναθήματα,
πυροβολισμούς αγάπης διατάζει,
τα συναισθήματα γλύφοντας,
γιατί ραδιενεργούς μας θέλει,
απληστία σε κουμπιά συνδεδεμένη.

Βιβλία σκόρπια παρατημένα,
στη σιωπή της τσιμεντένιας φωλιάς,
θανάτους εξιστορούν με παραβολές
για τους απογόνους της συνέχειας,
συμπαθητικούς αιμάτινους τρόμους,
απαραίτητους, δικαιολογημένους.

Η νόηση στην αιώρα της αναμονής,
φυλακισμένη στον αρχαίο χρόνο,
προγονικά μονοπάτια ακολουθεί,
στο ονειρικό σπίτι για να φθάσει,
τι ποιητικός παραλογισμός;
πέτρινες ελπίδες, στοιβαγμένες.


AlexMil

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Το παρόν μοντάρω με δάκρυα



Στο δρόμο των κουρασμένων ψυχών,
τυχαίες ματιές με προσπερνούν,
πρόσωπα σε αλησμόνητες εκφράσεις,
που το χρόνο κουβαλούν ανέκφραστα,
το παρελθόν σε ρυτίδες ραγισμένο.

Στις μαύρες τρύπες της στιγμής,
όπου τα ορατά γίνονται πέτρινα,
είναι που η ύπαρξη αναζητά,
το σημαντικό που είναι έρημο, 
της νόησης τις σβησμένες εικόνες.

Μέσα στη σκόνη της διαδρομής,
τα ίχνη, σαν σκοτάδι στη σιωπή,
την απόγνωση συνοψίζουν,
στη μοναξιά της νοσταλγίας
 τις επιθυμίες σε ανάδυση οδηγούν.

Σαν να μεταπηδώ φαίνεται,
στις οδύνες αυτών που συναντώ,
μήπως είναι η μηχανική της ψυχής,
με στιγμιότυπα της μιας στιγμής,
σε άλλες ζωές να διαφεύγει;

Όλα όμως δεν έχουν σημασία,
αιχμάλωτος στο πόνο του εφήμερου,
απομονωμένος στη λήθη του αύριο,
το παρόν μοντάρω με δάκρυα,
και προχωρώ, κι άλλους για να βρω.


ΑlexMil


Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Πράξεις υπάκουες



Σε λυτρωτικά κύματα υποψίας,
την Ατλαντίδα αναζήτησα με πάθος,
όμως, σε στεναγμούς ψυχής εγκλωβισμένος,
τα ταξίδια  περιλαίμια τιμωρίας εγιναν,
αδιέξοδα πεπρωμένα, με ελπίδες στολισμένα.

Στα  ιερογλυφικά του τοίχου της ζωής,
σε υπερβατικές στοές της αγωνίας,
με κάμερα της απορίας σε κοντινά πλάνα,
τη χαμένη μνήμη της άδολης ψυχής μου,
σε πέτρινα σχέδια πίστεψα πως βρήκα.

Όμως, σαν καθρέπτης χωρίς είδωλα το πριν
αιχμάλωτο σε παγίδες υποκρισίας,
υπάκουο στην απόκοσμη σιωπή,
στο καθαρτήριο του λασπωμένου πόνου,
τις προσδοκίες , σε σκιές τιμωρίας πρόβαλε.

Τώρα, το βιότοπο της φαντασίας βιώνω,
ραγισμένοι κλόουν  τοιχοκολλούν,
της ζωής μου την ανόητη ιστορία,
κι εκεί που η στιγμή μοντάρει τις εικόνες,
πόλεμοι ξεσπούν, το έπειτα εξαφανίζουν,

Στο πάτωμα της οριζόντιας αναμονής,
η θλίψη σαν κόκκινη ιδιότροπη ομίχλη,
σκορπισμένα όνειρα στο πουθενά κατρακυλά,
σκέψεις μπερδεμένες με ψιθύρους,
πράξεις που αναζητούν υπάκουες, αληθινές ερμηνείες.

AlexMil