Μαρσάρω τη μοναξιά μου και τη σκόνη αφήνω,
το παρελθόν για να σβήσει σαν πέπλο ονειρικό,
πίσω κοιτώ και αποχαιρετώ τις μαγικές στιγμές,
που στη σοφίτα της ζωής σου με χρόνο δανεικό,
έζησα τυφλός, παθιασμένα, αμέτρητες ζωές.
Πάλι στο δρόμο, με τη τσόπερ χωρίς προορισμό,
στην ερημιά της λησμονιάς άγρια γκαζώνω,
στου ανέμου τη σιωπή η καρδιά μου ακολουθεί,
τις σειρήνες που οι δαίμονες της θλίψης,
μ’ ανάγκασαν να κυνηγώ χωρίς σταματημό.
Η φυγή μου, κάνει το χρόνο άγγισμα φιλικό,
αλχημιστής στη σέλα της αγαπημένης μηχανής,
με τις σταγόνες της αβεβαιότητας να κατρακυλούν,
τα χείλια να πικραίνουν με τη γεύση της ψυχής,
να συνομιλούν μαζί σου στο καθρέπτη της σιωπής.
Καβαλάρης στη άχνη του παρελθόντος,
καλπάζω σε ρόδες με ακτίνες δαιμονικές,
σπινθηροβόλες μορφές στης πορείας μου τις παρυφές,
κάνουν το δρόμο αστρικό, παράδοξα λογικό,
μονόλιθοι μαγικοί στου πεπρωμένου τη γραμμή.
Ακόμη σκοτάδι, η συνομωσία της ζωής,
Ακόμη σκοτάδι, η συνομωσία της ζωής,
πέρασμα υπνωτικό από σήραγγα χωρίς φως,
έκανε την αγάπη μου απόκρυφη διαδρομή,
στο μίτο της αλήθειας για να ισορροπώ,
να καταλάβω τη πύλη γιατί δεν μπόρεσα να βρω.
Που βρίσκεσαι, με τιμώρησε του χρόνου η δίνη,
δεν μου επέτρεψε να σε χω σε καθ επόμενη στιγμή,
ξέρεις, στις στροφές όταν το κορμί πλαγιάζει,
και ο χρόνος στου γκαζιού τη δύναμη νεκρώνει,
τα σώμα σου αισθάνομαι σαν να μ’ αγκαλιάζει.
Τότε, τα χέρια σου ν’ αγγίξω τρυφερά αναζητώ,
και σαν η μηχανή φτερά ατσάλινα να βγάζει,
στο κόκκινο πλανήτη της ψυχής μου μας πετά,
και σαν η μηχανή φτερά ατσάλινα να βγάζει,
στο κόκκινο πλανήτη της ψυχής μου μας πετά,
φαντασίωση σε οβελίσκο χαραγμένη, εγώ και συ,
αιώνια αγκαλιασμένοι με αστρική σκόνη σκεπασμένοι.
Τώρα, τη πίσω πόρτα του απείρου προσπερνώ,
στο μπαρ φρενάρω, μιας ξεχασμένης στάσης,
τα μάτια σου αναζητώ στα πρόσωπα της τύχης,
οι μάγοι της αυγής με οδηγούν προκλητικά,
για ακόμη μια φορά στης επιθυμίας τη πλάνη.
αιώνια αγκαλιασμένοι με αστρική σκόνη σκεπασμένοι.
Τώρα, τη πίσω πόρτα του απείρου προσπερνώ,
στο μπαρ φρενάρω, μιας ξεχασμένης στάσης,
τα μάτια σου αναζητώ στα πρόσωπα της τύχης,
οι μάγοι της αυγής με οδηγούν προκλητικά,
για ακόμη μια φορά στης επιθυμίας τη πλάνη.
AlexMil Δεκέμβριος 2009