,+circa+1918.jpg)
Αισθάνομαι ένοχος, όχι γιατί έχω κάνει κάτι, αλλά γιατί δεν
έχω κάνει τίποτα.
Σήμερα γυρνώντας προς το μεσημέρι σπίτι, πεζοπορώντας, για το μεσημεριανό φαγητό , που παρεμπίπτοντος ήταν συκωτάκια με ριζότο και σαλάτα με λάχανο και καρότο, φαγητό πείνας δηλαδή, προσπέρασα μια άστεγη γριά γυναίκα.
Περπατούσε κρατώντας σακούλες , πρόσωπο σκαμμένο, βλέμμα χαμένο, τυπική ανθρώπινη φιγούρα εξαθλίωσης και εγκατάλειψης. Τους συναντάμε καθημερινά, τους βλέπουμε στις τηλεοράσεις τσιμπολογώντας, καμπουριασμένες ψυχές, σχεδόν αγρίμια, χωρίς προορισμό.
Προσπερνάμε, κοιτάμε οι πολλοί με συμπόνια, χρησιμοποιούμε τη δυνατή μας έκδοση. Αν είμαστε μόνοι, πετάμε μια μεγαλειώδη ατάκα, style Facebook, κατηγορούμε τους πάντες, ξεκινάμε σχεδόν την επανάσταση. Βέβαια σε δευτερόλεπτα όλα τα έχουμε ξεχάσει, προέχει η ομάδα, η γκόμενα, το γαμήσι.
Αν πάλι είμαστε μόνοι, μπορεί και να κλάψουμε, να κτυπήσουμε τη γροθιά μας, να πούμε σαν τραγωδοί: γιατί Θεέ μου.
Όταν την είδα, ήμουν μόνος, εφήρμοσα λοιπόν τη δεύτερη εκδοχή, δάκρυσα μόνο ταπεινά και συνέχισα ανακουφισμένος το δρόμο μου. Ηξερα πως έκανα το καθήκον μου.
Σε κρίσεις αυτογνωσίας, πιστεύω πως είμαι η κλασική περίπτωση μαλάκα, που νομίζω πως με πρόζα και τσιτάτα του FB, θα ξεπεράσω την σε πολλαπλά επίπεδα ενοχή μου.
Μια ενοχή, που ειδικά όταν πεινώ, μ’ ενοχλεί. Δεν έκανα τίποτα, δεν κάνω τίποτα και δεν πρόκειται να κάνω τίποτα. Το τρίπτυχο της υποκρισίας μας. Αυτή είναι η ενοχή μας.
Μετά, ποστάρουμε και ξανα -ποστάρουμε, εικόνες, like, κριτικές, διηγήσεις, στίχους, καλή ώρα όπως τώρα, ασκούμε το πνεύμα βέβαια, ρίχνουμε δάκρυα εικονικά, αγαπάμε, υμνούμε τον έρωτα, τους εικονικούς εραστές και ο χρόνος αδυσώπητος, η άστεγη ψυχή, προχωρά στο βάθος του δρόμου και χάνεται στο δυστυχισμένο κόσμο της .
Εύχομαι να μην έρθει η σειρά μου να με λυπάστε, είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσω να είμαι μαζί σας. Για όλους εσάς δεν ξέρω, ελπίζω να μη σας χάσω, δεν είμαι κακός, είμαι όμως αθεράπευτα φιλοτομαριστής, γι αυτό, αν είναι να χαθούμε να χαθείτε πρώτοι εσείς . Άλλωστε πιστοί δεν είμαστε όλοι; Προέχει η αλληλεγγύη έ;
Σήμερα γυρνώντας προς το μεσημέρι σπίτι, πεζοπορώντας, για το μεσημεριανό φαγητό , που παρεμπίπτοντος ήταν συκωτάκια με ριζότο και σαλάτα με λάχανο και καρότο, φαγητό πείνας δηλαδή, προσπέρασα μια άστεγη γριά γυναίκα.
Περπατούσε κρατώντας σακούλες , πρόσωπο σκαμμένο, βλέμμα χαμένο, τυπική ανθρώπινη φιγούρα εξαθλίωσης και εγκατάλειψης. Τους συναντάμε καθημερινά, τους βλέπουμε στις τηλεοράσεις τσιμπολογώντας, καμπουριασμένες ψυχές, σχεδόν αγρίμια, χωρίς προορισμό.
Προσπερνάμε, κοιτάμε οι πολλοί με συμπόνια, χρησιμοποιούμε τη δυνατή μας έκδοση. Αν είμαστε μόνοι, πετάμε μια μεγαλειώδη ατάκα, style Facebook, κατηγορούμε τους πάντες, ξεκινάμε σχεδόν την επανάσταση. Βέβαια σε δευτερόλεπτα όλα τα έχουμε ξεχάσει, προέχει η ομάδα, η γκόμενα, το γαμήσι.
Αν πάλι είμαστε μόνοι, μπορεί και να κλάψουμε, να κτυπήσουμε τη γροθιά μας, να πούμε σαν τραγωδοί: γιατί Θεέ μου.
Όταν την είδα, ήμουν μόνος, εφήρμοσα λοιπόν τη δεύτερη εκδοχή, δάκρυσα μόνο ταπεινά και συνέχισα ανακουφισμένος το δρόμο μου. Ηξερα πως έκανα το καθήκον μου.
Σε κρίσεις αυτογνωσίας, πιστεύω πως είμαι η κλασική περίπτωση μαλάκα, που νομίζω πως με πρόζα και τσιτάτα του FB, θα ξεπεράσω την σε πολλαπλά επίπεδα ενοχή μου.
Μια ενοχή, που ειδικά όταν πεινώ, μ’ ενοχλεί. Δεν έκανα τίποτα, δεν κάνω τίποτα και δεν πρόκειται να κάνω τίποτα. Το τρίπτυχο της υποκρισίας μας. Αυτή είναι η ενοχή μας.
Μετά, ποστάρουμε και ξανα -ποστάρουμε, εικόνες, like, κριτικές, διηγήσεις, στίχους, καλή ώρα όπως τώρα, ασκούμε το πνεύμα βέβαια, ρίχνουμε δάκρυα εικονικά, αγαπάμε, υμνούμε τον έρωτα, τους εικονικούς εραστές και ο χρόνος αδυσώπητος, η άστεγη ψυχή, προχωρά στο βάθος του δρόμου και χάνεται στο δυστυχισμένο κόσμο της .
Εύχομαι να μην έρθει η σειρά μου να με λυπάστε, είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσω να είμαι μαζί σας. Για όλους εσάς δεν ξέρω, ελπίζω να μη σας χάσω, δεν είμαι κακός, είμαι όμως αθεράπευτα φιλοτομαριστής, γι αυτό, αν είναι να χαθούμε να χαθείτε πρώτοι εσείς . Άλλωστε πιστοί δεν είμαστε όλοι; Προέχει η αλληλεγγύη έ;
Υ.Γ Οι στίχοι μου
είναι και αυτοί υποκριτικοί, εντάσσονται στο πακέτο που περιέγραψα, είναι η θεραπεία μου από τη
ασθένεια που λέγεται ζωή.
AlexMil 12-01-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου