Το θειάφι

Στυλιζαρισμένη η ζωή μου,

χαμένη  στη  καθημερινότητα,
αργά λειώνει, όπως το κάρβουνο
που σκιτσάρει τους  καημούς μου.

Σαν έντομο που συνθλίβεται,
έτσι ζω τις πιθανότητές μου,
η κάθε στιγμή, η άγια τρύπα
να καταβροχθίσει  το κορμί μου.

Η βία της  ανοησίας, χαρούμενη,

με κάνει ανήμπορο,  κάθε μέρα,
η υποκρισία σαν το θειάφι,
στιγμές κιτρινίζει,, αρρωστημένα.

Ήθελα πάντοτε κάτι παραπάνω,
στροβιλιζόμουν στις ηδονές,
του κορμιού και της γνώσης,
αμαχητί πάντοτε, παραδοτέος.  

Τώρα τι γίνεται: παιδεύομαι,
στην αφασία του χρόνου,
τα δάκρυα με ταξιδεύουν,
χαμένος, γυρνώ και ξαναγυρνώ.


AlexMil   30-01-2013 (1.00 πμ)