Ήταν η
σιωπή της αναμονής που μας ανατρίχιαζε,
μια ηρεμία που εκβίαζε με τις φωνές της,
ήχοι μεταλλικοί , φονικοί, από παντού,
πυροβολισμοί που ευνούχιζαν το μυαλό μας.
Από το φόβο και την οργή τρέμαμε,
κρατούσαμε τα χέρια σφικτά και περιμέναμε,
ξέραμε, πως ερχόταν η διαβολεμένη στιγμή,
φαινόταν στις σκιές, από τις φιγούρες απέναντι.
Οι ερπύστριες από δίπλα μου πέρασαν,
την άγνωστη φίλη μου προς στιγμή έχασα,
ήταν που ο χρόνος αρέσκεται να βοηθάει τη ζωή,
τα χέρια απεγνωσμένα έδωσα και την τράβηξα.
Κι έπειτα, τρέχοντας στα στενά σωθήκαμε,
βουβά αγκαλιαστήκαμε και χωρίσαμε,
τις υποσχέσεις ήξερα πως δεν θα τηρούσαμε,
ήταν πικρή η γεύση στο φιλί που δώσαμε.
Τα χρόνια πέρασαν αλλά δεν ξέχασα,
στα βλέμματα των περαστικών την αναζητώ,
εκεί όπου ο χρόνος στην ιστορία μας παγίδευσε,
κάθε χρονιά, ως το τέλος της πορείας μου.
AlexMil 17-11-2012
(ιστορία με λίγη φαντασία και πολύ πραγματικότητα)
μια ηρεμία που εκβίαζε με τις φωνές της,
ήχοι μεταλλικοί , φονικοί, από παντού,
πυροβολισμοί που ευνούχιζαν το μυαλό μας.
Από το φόβο και την οργή τρέμαμε,
κρατούσαμε τα χέρια σφικτά και περιμέναμε,
ξέραμε, πως ερχόταν η διαβολεμένη στιγμή,
φαινόταν στις σκιές, από τις φιγούρες απέναντι.
Οι ερπύστριες από δίπλα μου πέρασαν,
την άγνωστη φίλη μου προς στιγμή έχασα,
ήταν που ο χρόνος αρέσκεται να βοηθάει τη ζωή,
τα χέρια απεγνωσμένα έδωσα και την τράβηξα.
Κι έπειτα, τρέχοντας στα στενά σωθήκαμε,
βουβά αγκαλιαστήκαμε και χωρίσαμε,
τις υποσχέσεις ήξερα πως δεν θα τηρούσαμε,
ήταν πικρή η γεύση στο φιλί που δώσαμε.
Τα χρόνια πέρασαν αλλά δεν ξέχασα,
στα βλέμματα των περαστικών την αναζητώ,
εκεί όπου ο χρόνος στην ιστορία μας παγίδευσε,
κάθε χρονιά, ως το τέλος της πορείας μου.
(ιστορία με λίγη φαντασία και πολύ πραγματικότητα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου