Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

H απόλυση


                                                                                                                edward hopper

Εντάξει, πάνω - κάτω όλοι είμαστε ίσοι,
αυτό λένε οι νόμοι η tv και η φύση, 
 πολλές φορές  το δάκτυλο κουνούν,
είναι όμως για το καλό μας όπως λένε.

Αν θέλουν,  ας μας πουν όλοι αυτοί,
πως γίνεται να πεινούν τόσοι πολλοί,
να μη μπορούν να ζήσουν τη ζωή,
είναι η σύγχρονη Δημοκρατία αυτή;

Με ψεύδη πυροβολούν οι δυνατοί
και δυστυχώς γίνονται πιστευτοί,
τη τέχνη της απάτης  έχουν διδαχθεί
μας κάνουν κανιβάλους  με διαταγή.

Για σκεφτείτε λίγο σας παρακαλώ,
όλα αυτά που γύρω σας συμβαίνουν,
δουλεύετε μια ζωή, σπίτι αγοράσατε
κάνατε και κάνα δυο όμορφα  παιδιά.

Δικαιούστε λοιπόν μια όμορφη ζωή,
και τι βιώνετε;  κτηνωδία και αρπαγή,
η απληστία των λίγων δεν είναι αρκετή,
Τα θέλουν όλα,  το σπίτι,  το ψωμί.

Ιεροκήρυκες είναι των αυτοκτονιών,
πως μπορούν  να αποτιμήσουν μια ζωή,
όταν στη ανάγκες  βλέπουν  το τόκο
και στην απόγνωση  την υποταγή. 

Ας μη ξεχνούν, η πείνα φέρνει την οργή,
δεν γίνεται  η ολιγαρχία ν’ απαιτεί,
με επιτροπές και τραπεζίτες να ληστεύει
κι εμείς ν’ αυτοκτονούμε ταπεινωμένοι,

Δεν ξέρω αλήθεια τι πρόκειται να συμβεί,
η οργή σίγουρα θα φέρει την καταστροφή,
πολλές φορές  όταν η αδικία  ταπεινώνει,
μόνο με όρους επιβίωσης  η ζωή βιώνει. 
………………..

Οι δρόμοι είναι τυφλοί και σκοτεινοί,
όπως της ύπαρξής μου οι σκέψεις.
Κουρασμένα βαδίζω  στους αγαπημένους,
πως θα τους το πω, μόλις έχω απολυθεί.

Στη τραγωδία της ζωής μας, ο θάνατος
δεν είναι  η κορυφαία μας  στιγμή,
αλλά η απληστία  των ισχυρών,
η αφορμή του συχνού αφανισμού μας.

 Ψάχνω λόγια κοφτά για να το πω, 
στην αγκαλιά τους όμως τραυλίζω, τα ξεχνώ,
η σιωπή  τους,  ένα βουβό  ερωτηματικό,
κλαίω με αναφιλητά και τους φιλώ.

                                                                                                                   edward hopper

AlexMil 12-11-2012

Για όλους του συνανθρώπους μας που βιώνουν την κτηνωδία της απόλυσης. 
Ας μην εφησυχάζουμε, η νύχτα των ανθρώπινων ερπετών έφθασε με όλη της την ένταση και στην πατρίδα μας. Αμέτρητοι, παιδιά, νέοι, γονείς, ηλικιωμένοι, ασθενείς,  βιώνουν  τη σαπίλα ενός συστήματος που θεωρεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ηθικό και δίκαιο.

Δεν είμαι πιστός με την έννοια ενός δόγματος, αλλά πιστεύω ακράδαντα στη δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης, αν και πολλές φορές η έλλειψή της με απαγοητεύει. Είναι η δύναμη που παίρνει από το δάκρυ του παιδιού, από την απελπισία του αρρώστου, από την συμπόνια του αγνώστου.

Ευχαριστώ





Δεν υπάρχουν σχόλια: