Εκατόμβες αξιοπρέπειας

Οι τόποι ερημώνουν,

γιατί σκοτώνουν ανθρώπους,
το σκοτάδι της φτώχειας:
πανούκλα της νέας εποχής,
φοβίζει, μαρκάρει ζωές
κι έπειτα τις αφανίζει,
η βαρβαρότητα της ελίτ:
σε ξυλιασμένα σπίτια,
οικογένειες καταστρέφει, 
σκελετώνει δυνατότητες
κι έπειτα, οι συμμορίες της 
λεηλατούν, κατάσχουν:
στους βίαιους δρόμους,
άνδρες, γυναίκες, παιδιά,
πετιούνται, να ζήσουν
ατιμωτικά, απάνθρωπα:
εκατόμβες αξιοπρέπειας,
οι σειρές των συσσιτίων,
τεμαχίζουν τις ψυχές τους,
ξυρίζουν τους εγκεφάλους,
στρατόπεδα, του σήμερα.  

Σούρουπο, παγωμένη άχνη
τα ρούχα του καλύπτει,
όγκος κουλουριασμένος,
στο παγκάκι του πάρκου,
ασάλευτος, σαν νεκρός
κι ο άνεμος: θεϊκό μαστίγιο
τον κτυπά, ανελέητα,
το μόνο ζωντανό γύρω:
νιφάδες που στροβιλίζουν
ξέφρενα, ζωές στιγμιαίες,
κι αυτός, με αναμνήσεις
σκεπασμένος, το σώμα
ζεσταίνει: άμυνα της
ύπαρξης με εικόνες
λατρεμένες και χημικές
εκκρίσεις, ηρεμιστικές,
ευτυχισμένος είναι:
οικογένεια σε ανέμελες
στιγμές, θαλπωρή
που αχνοφέγγει και
ήρεμα τον βάζει, στο
δρόμο χωρίς επιστροφή.

AlexMil 23-02-2013 (8.00 μμ)