Βαρέθηκα

Άνανδροι,

μας πλασάρετε
τη πρέζα
της υποκρισίας,
τα ένστικτά μας
βασανίζετε,
και μας φορτώνετε,
συσκευές οξυγόνου
ισοβίως,
υποχρέωσή μας:
να εισπνέουμε
την ελευθερία σας.
Μεταλλάξατε
τα γονίδιά μας,
τρόπαιο
στους βασιλείς
της εξουσίας σας,
υποταγμένοι
σε κάθε ανοησία,
επιβάλατε
τις αρρωστημένες
ανάγκες σας,
τα θέλετε όλα,
ν’ αγαπάμε
και να πηδάμε,
στο τέλος:
να βαριόμαστε,
και να χαλάμε.

Για σκεφτείτε:

πνιγηρά
τα όριά τους,
με παραδοχές
αυθαίρετες
πυροβολούν
την αυτογνωσία,
βάναυσα,
εκμεταλλεύονται
το χρόνο μας,
φυλακίζουν
τις ιδέες,
τις τρελαμένες
ηδονές μας:
σε θαλάμους
αποστειρωμένους,
ενέσιμες
συμπεριφορές
σκοτώνουν
την επιθυμία:
όλα έχουν όριο,
έπειτα,
γίνονται ρουτίνα:
ατημέλητα,
ρηχά,
κοστολογημένα,
επιφανειακά.

Βαρέθηκα

ν’ αγαπώ λοιπόν, 
στα πρότυπα
των ημερολογίων
τα φύλα,
τις συμβάσεις
τους απαξιώ,
αμόλυντο
θέλω τον έρωτα,
άχρονο  να κατοικεί
στους κόσμους
των μυστηρίων μου,
να περπατά
ατέλειωτα,
στους δρόμους
της αιωνίας φυγής μου,
στα κοσμικά
φαράγγια
του σύμπαντος
να τον συνοδεύω,
ελεύθερος
και μετουσιωμένος:
να χορεύω

μαζί της, 
στα μπαρ
της φαντασίας
του έρωτα τα μπλουζ.  


AlexMil  01-02-2013  8.30 μμ