Κατά φαντασία συνθήκη

Ακάνθινο το συρματόσκοινο,  

άρρηκτο,  στη γη το πάκτωσαν,
έντεχνα το δέσαν  στο κορμί μου
και  μ’ έφεραν,  πέρα απ τα σύννεφα,
στην ανυπαρξία  να αιωρούμαι,  
φυλακή εφιαλτική,  κατά φαντασία. 

Αίμα και δάκρυα τρέχουν της ψυχής,
υγραίνουν τον ουρανό, το κοκκινίζουν,
το σούρουπο, σταγόνες  γίνονται,  
πέφτουν παντού  στο ξαναμμένο χώμα,
κι έπειτα,  ο άνεμος από τα Δυτικά,
κόκκινος, τον κόσμο μου ζωγραφίζει.   

Τότε, είναι η στιγμή της επιστροφής,
η κατά φαντασία συνθήκη  λύνεται   
και το συρματόσκοινο τεντώνει τη ψυχή,
τη διαμελίζει  και τη πετά από ψηλά,
ο εφιάλτης,  ο συνήθης της ζωής μου:
θανατική ποινή με τεμαχισμό. 

Ο λαβύρινθος είναι διανοητικός,
αδυνατώ να καταλάβω τη ψυχή μου,   
κάθε μέρα: σκοτώνομαι, ξαναγεννιέμαι,
υπαρξιακό μαρτύριο με αγάπη:
το χρονικό μαχαίρι τις πληγές μου,
σκαλίζει, τις κλείνει και τις ξανανοίγει. 

AlexMil  09-02-2013 6.00 μμ