Ο οίκος των ποιητών

Ερειπωμένο το σπίτι,

αρχιτεκτονική μεσοπολέμου,
οβάλ τα μπαλκόνια, λιτά,
με περίτεχνες μελανί σιδεριές,
Βαλκανικός μοντερνισμός,
σ’ εποχές ξεχασμένες.

Τότε, πολυσύχναστο,
φωτισμένο και κοσμικό
στέκι, καλλιτεχνών εν γένει,
ήταν γνωστό στην εποχή του:
“o οίκος των ποιητών”
διασήμων και αγνώστων.

Τους φαντάζομαι,
φιγούρες, αναγεννησιακές,
σε απαγγελίες επικές,
ξένοιαστα να στριφογυρνούν,
ταγκό του παραδείσου
να χορεύουν σε αργό ρυθμό. 

Τώρα, εγκαταλειμμένο,  
οι στίχοι, ξεχασμένοι
στους σκοτωμένους τοίχους,
ψυχορραγεί, πικραμένο, 
σαν έτοιμο από καιρό
στο διαφαινόμενο θάνατο.

Κι εγώ, ένας περαστικός,
της ζωής παρατηρητής,
τις αναμνήσεις διασκεδάζω,
προσπαθώ, τα πνεύματα
των μορφών να αιχμαλωτίσω,
τις ψυχές τους να ποιήσω. 

Με το χρονικό πινέλο,

και τα χρώματα της ζωής
για λίγες ταπεινές στιγμές,
το ξανά - χρωματίζω,  
είναι ο φόρος της τιμής,
σ’ αυτούς τους ξεχασμένους.

AlexMil 06-02-2012 (7.00 μμ)

Σημείωση

Χωρίς καμιά ιδιαίτερη αφορμή, αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω για τους ανώνυμους ποιητές, του χθες και του σήμερα, αντικρίζοντας ένα ερειπωμένο σπίτι κάπου στο κέντρο της πόλης μου της Θεσσαλονίκης.
Τους άνδρες και γυναίκες που μέσα από τη ψυχή τους, έγραψαν και γράφουν στίχους, για πόνους, γι αγάπες χαμένες, για όνειρα, για τη ζωή, τη μοίρα…… άγνωστοι, χαμένοι στη σκόνη του αμνήμονα χρόνου.

Ευχαριστώ.

Αλέξανδρος Μηλιορίδης
Αρχιτέκτων Μηχανικός