Η απόφαση

Με κοιτούσαν παράξενα,

κόρες σκοτεινές,  χλωμό φόντο,
αισθανόμουν κάπως αμήχανα,
μιλούσαν με λέξεις δύσκολες,
χαμογελούσαμε βέβαια,
αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά,
το  βλέμμα τους, έπιανα στιγμές
που διασταύρωναν  βλοσυρά,
φαινόταν να επικοινωνούσαν,
αθόρυβα,  με το μυαλό.   

Η νύκτα μύριζε σαγηνευτικά, 
έπαιζε με τον άνεμο και τις σκιές,
το φως στο χάλκινο κηροπήγιο,
θάμπωνε τις ακμές, ζάλιζε
τις μορφές: σκηνικό απ αλλού,
όλα άχρωμα και λαμπιρίζοντα,
καλυμμένα με διάφανα πέπλα,

σαν σε μια άγνωστη εποχή,
όπου ο χρόνος, ο δεσμώτης,  
σταμάτησε να μετράει στιγμές.   

Η λάμψη ήταν σπινθηροβόλα,
τις αισθήσεις μου τύφλωσε,
κι όταν τα μάτια άνοιξα ξανά,
τα πάντα είχαν εξαφανιστεί:
ήμουν σωριασμένος , γυμνός,
όλα κόκκινα, μια μάζα ζωντανή,
κι ο θεριστής ερχόταν, αργά,
τώρα καταλάβαινα γιατί,
η μοίρα μου είχε αποφασιστεί,
το τέλος ερχόταν, εφιαλτικό.  

AlexMil 14-02-2013 (7.00 μμ)