No 172 (Ψεύτης)

Όλα είχαν τρελαθεί,

τα σπίτια με βρώμικες μπογιές,
σαν γριές πουτάνες
φαίνονταν: μόνο τα παλιά,  
και τα καινούργια, αγαπητικοί, 
μάγκες με σιδερικά
και φουσκωμένα τα βρακιά,
όλα, κουνιόντουσαν
σαν μπάντα θρησκευτική,
και με καλούσαν, με ύμνους
προκλητικούς, πανδαιμόνιο
σαν τρελαμένη λαϊκή που πουλά:
ληγμένη, αποξηραμένη ηδονή.

Έμοιαζαν πραγματικά σκατά,
κι εγώ ένας ψεύτης και δειλός,  
να περπατήσω προσπαθώ,
σέρνω πτώματα μεταλλικά,
σε δρόμους: τσουλήθρες
με καρφιά και τρύπες ζωντανές,
σαν ρουφήχτες με χείλια παχιά.

Είναι της τιμωρίας μου ο κόσμος,
σάλια στάζουν από παντού,
σαν να βρίσκομαι σε κοιλιά
ανθρωπόμορφου ζωντανού,
την ανοησία μου σαν εφιάλτη,
στα όνειρα γαντζωμένη
κουβαλώ, το ψέμα
να αποτινάξω προσπαθώ,
φοβάμαι, ο κόσμος μου γίνεται
όλο και πιο παράλογος:
να εμφανίζονται άρχισαν,
απ τα σύννεφα να κατεβαίνουν
άγιοι χάρτινοι, με μάτια νεκρικά.  

AlexMil  28-02-2013 (8.00 μμ)