Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Καμπουριασμένος


Κουλουριασμένη η ψυχή,
με τη πλάτη στο τοίχο,
σκυμμένο το κεφάλι,
θαμμένο στα κόκαλα
στο καμπουριασμένο ώμο,
με τα ματιά στο πουθενά,
ένας περίπου  σωρός,
άνθρωπος; ποιος το ξέρει.

Βράδυ, τα φώτα θαμπά,
ο δρόμος βρεμένος
και τα χνάρια των πεζών,
λοξοδρομούν στην θέα,
ανθρώπου φύση, αμυντική,
ενοχές, δικαιολογημένες,
στιγμιαίες οι ματιές,
παγωμένα  λυπημένες.

Περαστικός κι εγώ,
σαν όλους τους άλλους,
ευνουχισμένος, το ίδιο,
κοκαλιασμένο το χέρι
μου απλώνεται δειλά,
σιωπηλά το προσπερνώ:
εξημερωμένος είμαι,
πιστός στο αφεντικό μου.


AlexMil 
06-02-2013  0.30 πμ

Δεν υπάρχουν σχόλια: