Πόρτα

Δεν άντεχα,  το  μυαλό

καιγόταν απ  τις εικόνες,
ιστοί νευρικοί με τους
νευρώνες σε μια πάλη,
για να κερδίσουν
τη σκέψη της τόλμης:
έπρεπε να  δώσουν
στο σώμα τη δύναμη
τη πόρτα ν’ ανοίξει.

Ο μεσότοιχος τραχύς,

μ΄ ερινύες κτισμένος,
η άκρη του φόβου:
όταν τα αδιέξοδα,
θολώνουν τις επιλογές
μια πόρτα σκιαγραφείται,
έχει σχήμα της καρδιάς,
ανοίγει, όποιος μπορεί,
με το ανάλογο θάρρος.

Στο δρόμο της ζωής,
συμπτώσεις ανόητες
μ’ έφεραν πολλές φορές  
στη πόρτα μπροστά,
λίγες φορές τη πέρασα,
τώρα πια , δεν θέλω,
πήρα επί τόπου στροφή,
και μακριά έφυγα,
στο κόκκινο πλανήτη.

AlexMil   07-02-2013 (1.00 πμ)