Μικρό διάλειμμα

Βαρέθηκα αγάπες

με τους κουβάδες,
όταν ξέρω τα σκατά
που είμαστε όλοι μας,
μ’ αγαπάς, σ’ αγαπώ
και στραβοκοιτάμε,
γρήγορα βαριόμαστε,
είναι η φύση μας,
δάκρυα και ξένο σπέρμα
όταν μπορούμε,
όχι ότι είναι κακό,
αλλά όταν το κάνουμε
ψάχνουμε χεσμένες
δικαιολογίες,
στο βάθος είμαστε,
κοπρίτες της υποκρισίας,
μάγκες του εύκολου,
δειλοί του κερατά,
αερολόγοι του τίποτα
και το καλύτερο:
ποιητές του κώλου
με πρώτο εμένα. 

Μην παρεξηγηθείτε
αγάπες μου, ρόμπες
έχουμε γίνει όλοι,
κρύβουμε τη κακία μας
έντεχνα, πρεζάκηδες
του ψέματος, και των
νεανικών κορμιών,
λιγουρευόμαστε,
σαλιαρίζουμε, είναι
ευγενές δεν λέω,
αλλά όταν βλέπω
τις ραχοκοκαλιές
ευλύγιστες να σκύβουν,
σαπισμένες ψυχές
σκέπτομαι,
ψόφιους κομπάρσους,
γδαρμένους με αναισθησία
σε ρόλους ηττημένων,
φθονερούς,
να ρουφούν άπληστα
σε μεγάλες δόσεις:
ηλιθιότητα και δειλία.

Τώρα στα γεράματα,
καταδικασμένος,
έξω από τουαλέτες
λαϊκών,  κορακίστικες
μαλακίες απαγγέλω,
φαντασιώνομαι:
γιορτές κουλτούρας
με απαγχονισμούς
και φιλμ θανάτου,
με πρωταγωνιστές:
ερωτευμένους και
πεινασμένους,
χορτάτους και
απατημένους,
κορόιδα σε συμβίωση,
ένα βήμα πριν
απ τους φούρνους
του αφανισμού μας,  
με άδειες τσέπες
αξιοπρέπειας,
φαγωμένα μέταλλα
σε ζωντανές πόζες.    

AlexMil 18-02-2013 (7.00 μμ)