Απομόνωση

  
















 

Από Ευγενία Μηλιορίδου

Άσπροι τοίχοι και ένα ρολόι να χτυπά σαν

νοσταλγία στην μοναξιά της ανηφόρας.

Και αυτό ήταν επιλογή μου.

Όπως και η κούπα σοκολάτα.

Μοναδική συντροφιά η σκιά μου.

Παίζει κρυφτό με το φως του πορτατίφ.

Φωτιστικό δωματίου ή κελιού

Για να δολοφονείται κάθε κρυφή σκέψη

στην γωνία του κρεβατιού ή πίσω από την ντουλάπα. Τρεμοπαίζει.

Θα προτιμούσα τα κεριά.

Η σκιά μου επιμένει ότι είναι πιο ρομαντικά.

Φοβήθηκα την φλόγα και την στάχτη

Την στιγμή που λιώνει μέσα στον χρόνο.

Όσο βραδιάζει

Φουρτούνα ξεσπά στην οροφή του κελιού.

Ένα καράβι φορολογείται για τις τρικυμίες που το περιμένουν.

Ένας καβαλάρης κοιτά πίσω

Μα δεν βλέπει τίποτα εκτός από ερείπια.

Βαρέθηκα τον χειμώνα να χτυπά εισιτήριο με επιστροφή.

Εαυτέ μου δεν είσαι συνεπής στο ραντεβού.

Κλείσε με μέσα στον αντίλαλο σου.

Πέταξε με στον ωκεανό όταν θα έχει πολυκοσμία…

Περνούν οι εποχές.

Η γη είναι ακόμα ερωμένη του ουρανού.

Πόθος πάθος και η ανθρωπότητα ο καρπός του.

Απεργεί η καρδιά μου σήμερα.

Κλείσε το φώς.

Θα ερωτευτώ ένα αεροπλάνο και θα φύγω.

Αντίο.

23-02-2013