Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Ημουν εκει




(Εκεί είναι, 
ναι..., ο κατάλευκος στην άκρη,
αγάπη μου, ώώώώώ Θεέ μου,
μωρό μου..... κορίτσι μου γλυκό,
γιατί  το έκανες  μικρή  μου...,
.... δεν με πίστεψες;  γιατί, γιατί,
σ’ αγαπούσα…, σ’ αγαπώ… ,
που είσαι..., σ’ έχασα για πάντα,
ναι, ναι , ναι...  ένα κάθαρμα είμαι,
ψυχούλα μου, δεν αντέχω…… 
... δώσ μου την αγκαλιά σου,
φιλώ... σε φιλώ …… δεν μπορώ,
δεν μπορώ να ζω μόνος....,
... μόνο εσένα έχω αγάπη μου,
δεν μπορώ ….….. )



Ήμουν εκεί , ένα απόγευμα ζεστό,
το θρήνο άκουσα,  σαν ψίθυρος
που ο άνεμος έφερνε διακριτικά,
κλάμα, δάκρυα, απέραντος πόνος,   
πλησίασα αργά, αθόρυβα,
ουρλιαχτό γινόταν, ένας οδυρμός,
σωριασμένο το παλικάρι
στη φρεσκοβαλμένη πλάκα,
βασανιζόταν, μάτια θολωμένα,
αγριεμένος,  τη φωτογραφία της
φιλούσε, φιλούσε και ξαναφιλούσε,
όλα, την αναπνοή τους κρατούσαν,
ο χρόνος κι αυτός , διακριτικός:
ξαφνικά, το κεφάλι σημάδεψε,
έτρεξα… πυροβολισμός  ακούστηκε.


AlexMil 10-02-2013 (8.00
μμ)

2 σχόλια:

tali είπε...

Φίλε Αλέξανδρε που με ταξιδεύεις με τις περιπλανήσεις σου στο περίπλοκο ερωτηματικό που λεγεται ανθρώπινη κοινωνία, που με παραπέμπεις μόνιμα σ' ένα ευαίσθητο κομμάτι του μυαλού σου που με συγκινεί..παραμένω πιστή ακόλουθος των γραπτών σου..

AlexMil είπε...

Φίλη Τάλυ, ευχαριστώ για τα λόγια σου, όμορφες οι σκέψεις σου, με συγκινούν, εύχομαι να μπορώ να προσφέρω σε σένα και στους υπόλοιπους φίλους, την ευχαρίστηση κοινών σκέψεων και προβληματισμών.