Νο 246 (μαυρισμένα στάχυα)

Δεν μπόρεσα

τη ζωή σου να κερδίσω, 
εθισμένες
είχες τις σκέψεις σου,
στις απαιτήσεις
του βάναυσου κατακτητή·
σε ρώτησα:
θέλεις βοήθεια;
με κοίταξες θορυβημένη,
ο ντίλερ
στο ξέφωτο της πλατείας
κρυφοκοίταζε,
· φύγε Αλέξανδρε
δεν αξίζω  πια το κόπο·
και το καπνό
με αναστεναγμό, 
σαν ουρλιαχτό 
πληγωμένης  λέαινας
ξεφύσησες·
τα στάχυα σου
μαυρισμένα  εδώ και καιρό,
κι εγώ στο δρόμο
να παλεύω  άγρια, 
στο ξέφωτο
της σωτηρίας σου
για να φθάσω:
σύντομα ξαναγύρισα,
αλλά δεν πρόλαβα,
έμαθα:
·τα τσακισμένα σου
σκοτάδια
ρούφηξες για
τελευταία φορά
και για πάντα χάθηκες ·
έφυγα,
τα δάκρυα σκούπισα,
αποφασισμένος
το  πόλεμο
πιο έντονα να συνεχίσω.


AlexMil   28-04-2013