Νο 225 (τα τόξα των φόβων)

Στην πορεία μου,

στη γαλαρία
με τα οξυκόρυφα τόξα
των φόβων μου,
πολλές φορές
πανικόβλητος έτρεξα,
κυρίως τα βράδια,
όταν το σεληνόφως
με το αιώνιο κύρος του,
μελαγχολούσε
τις επιλογές μου·
Αναζητούσα
ξέφωτα
με αποξηραμένες σκιές,
για να στήσω
τη παλέτα μου·
σκίτσα ερωτευμένων
με ασπρόμαυρες γραμμές  
σχεδίαζα
κι  έπειτα
·τις αναπνοές μου
έδινα·
τους ζωντάνευα,
το καμβά μου τίναζα,
κι αυτοί, αγκαλιασμένοι, 
στα όνειρά μου 
δραπέτευαν·
Η ζωή μου λοιπόν:
χωρίς έγκυρες απαντήσεις,
μόνο χλαμύδες
και κρινοστέφανα
κεφάλια,
που με κυνηγούν
στις στοές
αναρχικών
φαντασιώσεων,
·επικίνδυνη φαιδρότητα·
με σκιτσαρισμένους
έρωτες,
σκλαβωμένους
στη βαρύτητα του πεπρωμένου,
διαλογισμένη ζωή,
καταραμένη,
για να αγαπά το αύριο,
ξεχνώντας το χθες
και το σήμερα. 

AlexMil 07-04-2013