Νο 233 (surreal περιστατικά)

Πέφτω,

με φωτονική ταχύτητα
προς το κέντρο της,
μια οβάλ τρύπα
κόκκινη και ερωτική,
νωχελικά στριφογυρνά
στο γυαλισμένο δάπεδο
με τ  αραβικά μοτίβα,
άπληστα με ρουφά
κι έπειτα αλλάζει χρώμα,
μαύρη γίνεται,
κι εξαφανίζεται. 

Ο πίνακας
στη σκοτεινή κατοικία,
απ το σεληνόφως φωτίζεται,
στη νεραϊδίσια του
θάλασσα ταξιδεύω,
στα χέρια τους με κρατούν, 
πλάσματα διαφανή,
γοργόνες εξωγήινες,
κι όταν
στο τέλος του καμβά φτάνουμε,  
η κορνίζα
ιπτάμενη γίνεται,  
μας αγκαλιάζει τρυφερά,
στριφογυρίζει ασύλληπτα
και σαν άστρο υπέρλαμπρο
στον έναστρο
ουρανό χάνεται. 

Στο πολυσύχναστο δρόμο
εμένα είδα,
στο απέναντι πεζοδρόμιο,
ανατρίχιασα,
να με  προλάβω έτρεξα,
και όταν με πλησίασα,
με κοίταξε αδιάφορα
και το στόμα μισάνοιξε,
φιδίσια γλώσσα ξεπρόβαλε,
τρόμαξα
και μια λάμψη με τύφλωσε:
είχε εξαφανιστεί
όταν τα μάτια ξανάνοιξα.  

 
 AlexMil 15-04-2013