Νο 1003 (Αστέρια μάζευα)

Για σένα,

με την απόχη
της καρδιάς μου,
τ’ άστρα μάζευα,
στην άκρη του γκρεμού,
εκεί όπου
οι κοσμικοί αέρηδες
τα έφερναν
από γαλαξίες,
μπουκέτο χρυσόδετο
τα έκανα,
και με καβαλάρηδες
του χρόνου,
τα έστελνα
για να χαϊδεύουν
τη ερωτευμένη σου ψυχή.

Όμως,
τα χρόνια πέρασαν,
τ’ αστέρια
έπαψαν να καίνε,
τα ρούφηξαν
οι μαύρες τρύπες,
χάθηκαν και
οι καβαλάρηδες,
έμεινε μόνο το λυκόφως
κι ο  άνεμος
της λήθης
να αγναντεύουν
στις βραδιές:
τους αμμόλοφους
που θέλουν για πάντα
τη μορφή σου να σκεπάσουν. 

Τώρα,
γερασμένα τα δάκρυα,

σαν να ζουν
στο παρελθόν
σε λησμονημένους
αιώνες, 
με πληγώνουν οργισμένα ,
κι ο χρόνος
ο βλάσφημος,
νικητής στο χώρο
της σιωπής,
με βρήκε θύμα
αδύναμο,
·πρώτα τα άστρα μου έσβησε
και ότι έμεινε το ξευτέλισε·
 

AlexMil