Νο 190 (Πάλι ο χρόνος)

Ο χρόνος έχυσε το κορμί μου

στο αυλάκι της ανυπαρξίας,
οργανικό ρευστό, γερασμένο,
τροφή στα υιοθετημένα του:
σκουλήκια με αισθήματα,
που τρώνε  κοσμικές
παπαρούνες, παγωμένες
και ξερνάνε το τίποτα.   

Οραματίζομαι  κρεμάλες
πάνω απ το τάφο του κριτή,
ξεκοιλιασμένα κουφάρια
να κρέμονται  υπομονετικά,
εγώ, εσείς, όλοι μας,
κομμάτια από το χρόνο,
που πέφτοντας  στο τάφο
τον σκεπάζουν περιφρονητικά.

Με πηλό πλασμένη η ζωή,

καλυμμένη με σεντόνια λευκά
έτσι φαίνονται οι ρουφηξιές,
αποτυπώματα αιμάτινα,
απ τα χείλη του χρόνου,
θνητοί από την αρχή μας,
τρομακτικό και άδικο
θνητοί μέχρι το τέλος μας.

AlexMil