Νο 186 (Η λύση)

Στα χέρια μου κρατώ  τη αναπνοή της αγάπης της,

χαμένος στις φαντασιώσεις  των κυττάρων μου
τις  φτωχές δυνατότητες  να διακρίνω δεν μπόρεσα,
στα ενεχυροδανειστήρια  των  κοσμικών ευκαιριών
κατέθεσα τη καρδιά μου, ματωμένη και εκτεθειμένη,  
ζήτησα:  επιπλέον πίστωση, ήμουν ήδη  καταχρεωμένος. 

Λύσεις  να εξαγοράσω  θέλησα από πλανόδιους  μεταπράτες,
την ιστορία μου να ανακεφαλαιώσω με σβησίματα,
έτσι τη λεωφόρο πήρα και περπάτησα την άχρονη θλίψη μου,
αγάπη δεν διέκρινα, ευτυχώς , δεν τη ήθελα διάβολε,
στα κάθετα στενοσόκακα  της αμνησίας οδηγήθηκα,
σκιάχτρα οι σκιές  με το φως πηδιόντουσαν χαριτωμένα.

Είχε πλάκα η αρρωστημένη φαντασία μου, με ίδρωνε,
με τα βρώμικα ακροδάχτυλα αγγίζω το σήμερα,
γραμμένο με σύνθημα σε ραγισμένο μάρμαρο επιτομής:
“είναι αποστάτης το παρόν,  ένοχος στο παγκόσμιο χρόνο
και πληρώνεται φιλέ μόνο με θάνατο, το δικό σου θάνατο”,
έγραφε ξεθωριασμένα και ανατρίχιασα, σπρέι σε παρακμή. 

Μαλακίες σκέφθηκα από άγουρα καβλωμένα αγόρια,
το αίμα που έδωσα χθες, σαν φλασιά απο-ενοχής πέρασε,
ηλίθια η σοφία της μνήμης όταν ξαφνικά αναφιλητά  φέρνει.
 
Στην απέναντι,  στη σκονισμένη  τζαμαρία,  δάκρυα με τη σκόνη,
ένα πρόσωπο σχημάτιζαν, το δικό μου γερασμένο πρόσωπο,
γραμμές απεγνωσμένες, κουρασμένες  με αίμα και ρυτίδες,
με κοιτούσε, σαν  για πάντα με νοσταλγία να με αποχαιρετούσε,  
δεν το πρόσεξα, οι σκιές δαίμονες είχαν γίνει, ζωντάνεψαν,  
και κατά πάνω μου όρμησαν,  αργά  με κομμάτιασαν,    
απ τους μεταπράτες,  το βασανιστικό μου θάνατο είχα αγοράσει. 

AlexMil