Νο 196 (Τα πράγματα μιλούν)

Τα πράγματα
μου μιλούν ψιθυριστά,
με χυδαίες λέξεις,
ιστορίες που
στάζουν σπέρμα,
για ξεπατωμένα
απ την αγιοσύνη
παρθένα κορμιά,  
για βογγητά ακολασίας:
που λερώνουν
με αχαλίνωτη κάβλα
τα λευκά σεντόνια,
σκέψεις σχεδόν,
σαν ιπτάμενα μαχαίρια,
που το θάνατο
αναζητούν στη σοφίτα
της ψυχής μου,
πράγματα
φτηνά και άσχημα,
που με θράσος
τώρα με κοιτούν,
στάζει αίμα η ακοή:
οι ψίθυροι
ουρλιαχτά έγιναν
κι όρμισαν,
τα μάτια σωρός,
κρεμασμένα τσαμπιά  
στην οροφή,
βλέπουν
και δακρύζουν :
στην άμμο
του αφανισμού
να βυθίζομαι
χωρίς αξιοπρέπεια.

AlexMil