Νο 207 (Φόβος)

Κοκάλωσα.

θόρυβο άκουσα
ξαφνικά, πίσω μου,
σερνόταν μοχθηρά
απόκοσμα, σαν
να υποσχόταν θάνατο:
με πριονωτά
μαχαίρια,
τεμαχισμό
σε συνθήκες σφαγείου.  
Φόβος με κυρίευσε,
υποχθόνιος
άρπαξε τις σκέψεις
και τις γέμισε αίμα,
έπνιξε την αντίληψη
και τη νόηση,
ζωώδη την έκανε:
ένστικτο.
Ο διάδρομος
στενός, εκατόμβη
με υπόγειους
δαίμονες φάνταζε,  
βρισκόμουν:
πέντε βήματα
απ τη σωτηρία,
τη πόρτα του σπιτιού,
πρόλαβα,
πίσω μου την έκλεισα
κι όλα,
όπως πριν έγιναν,  
ησύχασαν. 

AlexMil