ήσουν εκεί,
πάντοτε,
στη μοναξιά της σκέψης μου,
στη πλημμυρίδα
του χρόνου,
στο τέλος
του έρημου δρόμου
να με περιμένεις,
- και ήξερα πως υπάρχεις -
η αστρόσκονη
των ονείρων μου,
η ελπίδα μου:
πως σε κάποια στροφή της ζωής
θα σε συναντήσω·
τα χρόνια πέρασαν
στο παγερό γκρίζο της αναμονής
και ήταν πριν λίγο καιρό,
στο πολύβουο κέντρο,
που είμαι σίγουρος
πως είδα τη μορφή σου:
σαν να με κοίταξες,
σαν να κοντοστάθηκες,
σαν κάτι να σου θύμισα
και την άλλη στιγμή,
ο χώρος σε άρπαξε,
ο χρόνος σ’ έκρυψε,
κι αυτός σε αγκάλιασε
και πριν συνέλθω εξαφανίστηκες·
τώρα,
εδώ που σε είδα,
την ελπίδα μου περιφέρω,
και κάθε μέρα σχεδόν
σε περιμένω·
AlexMil 22-06-2013
πάντοτε,
στη μοναξιά της σκέψης μου,
στη πλημμυρίδα
του χρόνου,
στο τέλος
του έρημου δρόμου
να με περιμένεις,
- και ήξερα πως υπάρχεις -
η αστρόσκονη
των ονείρων μου,
η ελπίδα μου:
πως σε κάποια στροφή της ζωής
θα σε συναντήσω·
τα χρόνια πέρασαν
στο παγερό γκρίζο της αναμονής
και ήταν πριν λίγο καιρό,
στο πολύβουο κέντρο,
που είμαι σίγουρος
πως είδα τη μορφή σου:
σαν να με κοίταξες,
σαν να κοντοστάθηκες,
σαν κάτι να σου θύμισα
και την άλλη στιγμή,
ο χώρος σε άρπαξε,
ο χρόνος σ’ έκρυψε,
κι αυτός σε αγκάλιασε
και πριν συνέλθω εξαφανίστηκες·
τώρα,
εδώ που σε είδα,
την ελπίδα μου περιφέρω,
και κάθε μέρα σχεδόν
σε περιμένω·
AlexMil 22-06-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου