Μοδάτοι – Εφήμεροι στίχοι (Νο 10)

Αφήγηση
ελεύθερη από τις στιγμές,
σκέψεις και λέξεις του παρελθόντος:
σκελετωμένος θησαυρός
και το πρόσωπο,
κολλημένο στο βρώμικο τζάμι,
τσαλακωμένο,
και προδομένο:
με αίματα ψυχής
και δάκρυα καρδιάς,
να προσπαθεί να διακρίνει:
γεωμετρία του βάθους
σε αγχωμένες διαστάσεις
και ο δρόμος μαρμαρόστρωτος,
σπαρμένοι σταυροί,
μυρωδιές από στάχτες
και οι μπούκλες των μαλλιών της,
ανεμίζουν,
πριν χαθούν,
οθόνη τελικά νεκρωμένη,
και κάτι παράξενο:
θα λυπάται μέχρι το τέλος,
γι αυτό
σε μοναχικά πεζοδρόμια
επέλεξε
να περπατά•

AlexMil 05-06-2013