Η πέτρινη σφαίρα

Μια πέτρινη σφαίρα με καταδίωκε,
τις σκέψεις μου να τιμωρήσει ήθελε,
για τα ληγμένα όνειρα που μισούσα,
για τους κανόνες που αμφισβήτησα.

Στα ερείπια της ευδαιμονίας κρύφτηκα,
στους τοίχους με τις άχρηστες σκέψεις,
μωρό μου γιατί με πούλησες  ούρλιαξα,
γιατί στο σκονισμένο κόσμο με παράτησες. 

Κατρακυλώντας ολέθρια με προσπέρασε,
κραυγές  απελπισίας  ο άνεμος έφερνε,
πεινασμένους πιο κάτω η σφαίρα έτρωγε,
με τρόμο  τις  φωνές της αναγνώρισα.

Χέρια υψωμένα, αμέτρητα, σκελετωμένα,   
τους  ευδαίμονες  με υποσχέσεις ικέτευαν, 
όμως ο όλεθρος την ιστορία ξανάγραφε,
με αίμα την αγαπημένη μου  έσβησε.

Μια νύκτα που τ’ αστέρια πέταξαν,
σύρθηκα, από το διώκτη μου ξέφυγα,
ήξερα,  στην σκόνη,  το αύριο χανόταν,
σύντομα,  η ψυχή μου θα θυσιαζόταν.

AlexMil   09-12-2012