Ερειπωμένος τοίχος

Γερασμένα  σπίτια  κοιτούν απειλητικά,
σκευοφόροι ανθρωποψυχών  σε αναμονή,
ρυτιδιασμένες  μορφές, κιτρινισμένες κόρες,
αγκομαχούν και περιμένουν  στη σιωπή.  

Νύχτα ξάστερη που γεννά λευκές μορφές,
χορεύουν στον άνεμο κρατώντας θάνατο,
θρύψαλα κάνουν τα σπίτια και τις καρδιές,
τις ψυχές κομματιάζουν με πύρινες λόγχες.

Οι σκέψεις μου καμένες , με γυμνώνουν,
της ανοησίας μου οι μηχανές μουγκρίζουν,
στο σικ καναπέ με κρατούν και σχεδιάζω,  
πλάνα,  που ήταν από πάντα γαμημένα.   

Η κατάρα, οι μούσες που έγιναν δήμιοι,
με ψέματα  συνεχώς μας παραμυθιάζουν,  
το παρελθόν και το μέλλον μας ξερνούν,
την αλήθεια ευνουχίζουν με αναμνήσεις.

Μεγαλώσαμε έρημοι, μάταιες οπτασίες,
χαροπαλεύουμε με αυτά  που νομίζουμε,
στους τοίχους εντοιχισμένοι ζωντανοί,
στάση μακάριας αναμονής, σκελετωμένοι.

Στο σκοτεινό δωμάτιο αναπνέω το φόβο,
οι ψίθυροι απ τα παράθυρα ανατριχιάζουν
στο πάρκο απέναντι οι λόγχες λαμπιρίζουν,
την ματαιότητα ζω αλλά δεν καταλαβαίνω.

Ερειπωμένος τοίχος, το ρολόι κρεμασμένο,
ξεψυχά κι αυτό,  τίποτα πια δεν το κρατά,
κι εγώ παραμιλώ και σχεδιάζω ο μαλάκας,
τον θόρυβο της λόγχης, δεν καταλαβαίνω.

AlexMil   26-12-2012