Περαστικά κρεβάτια σε οδηγούν

Τα μυαλό μου δεν μπορώ να το υποφέρω,
παίζεις βρώμικα με τις γραμμές της ηδονής,
στριφογυρίζεις το κορμί σου στους ψιθύρους,
σε περαστικούς πόθους, σε αγκαλιές  φυγής.   

Ξέρω, σε φτηνά ξενοδοχεία τριγυρνάς μόνη,
ωχρά πρόσωπα, ερεθισμένες λερωμένες ψυχές,
κολακεύεσαι με φτήνια και γερασμένα αντριλίκια,
η ζωή σου,  χωρίς ήρωες, μόνο μερικές ροκιές.

Κρύβεσαι στη σκιά της μπάντας της ψυχής σου,
με αρχάγγελους των τύψεων να σε τυραννούν,
όμως,  ηλεκτροφόρα σχέδια της μοίρας σου,
μόνη, σε περαστικά κρεβάτια σε οδηγούν.

Με θυμάσαι; Ήμουν ο τρελός εκείνης της αυγής,
τότε που σε χάιδευα  γλυκά και μ’ απαντούσες,
που μυστήρια σκάρωνα να παίζεις με το χρόνο,
κι έκλαιγες, γιατί σου έταζα ηδονικές τις μούσες.

Στην άκρη του δρόμου, με κυρτωμένο το χθες μου,
τις δακρυσμένες σκέψεις δεν μπορώ να σταματήσω,
εσένα, χαμένη στη σοφίτα της λησμονιάς αναπολώ,
σωπαίνω, τις ωδές των μαυροφορεμένων αναμένω.   

Alexmil 21-12-2012