H απελπισία μου σε κούτες

Παραγέμισα δυο κούτες με απελπισία,
και πάνω τους κάθισα κουρασμένος,
το ζηλιάρη χρόνο νίκησα επιτέλους,   
τις σκιές δεν βλέπω να κατασκοπεύουν,
μόνο τρελές γκόμενες να μου χορεύουν. 

Το σκοτάδι στη σοφίτα μυρίζει βρώμικα,
με νυχιές άπονες πληγώνει τη ψυχή μου,
κι όμως,  γελώ με τις αιμάτινες κηλίδες,
  με δηλώνουν ένοχο και ταπεινωμένο,   
το σώμα μου λέρωσαν και κοροϊδεύουν.

Σε σκισμένες εικόνες χάνεται η ζωή μου,
θαμμένη από σωριασμένες κουρτίνες,
έφυγε γρήγορα, ξέφυγε και η σκιά μου,
κρίμα, άγγελοι τη πνοή μου δεν πρόλαβαν,
τα μαύρα φτερά έπεσαν να τη σκεπάσουν.

Απ το φεγγίτη, graffiti βλέπω αναστημένα,  
αλαφιασμένα, τρέχουν και σκοτώνονται,
λυγισμένα τα σπίτια,  παραμορφωμένα,  
σωροί γίνονται, σώματα για να σκεπάσουν,
κι εγώ, έντρομος, κοιτώ και καταλαβαίνω.

AlexMil  28-12-2012