Θαμπωμένα μάτια

Οι σκέψεις στριφογυρίζουν τη ψυχή μου,
και το σκοτάδι, τ’ άστρα φέρνει κοντά,
με τη σιωπή, ζωντανεύει τη καρδιά μου,
και με λέξεις που δεν έχουν ακουστεί,
για την αγαπημένη μού σιγοψιθυρίζει.

Απ το μπαρ έφυγα του κόκκινου βράχου,
φλεγόμενες σφαίρες ο βραδινός άνεμος,
τα σωθικά πνίγει με αρματωλή σκόνη,
απελπισμένα κοιτώ μήπως την ξαναδώ,
ο άτιμος, άγρια, στροβιλίζει τη μορφή της.

Θαμπωμένα τα μάτια, οργισμένη πνοή,
σε μονοπάτι βουβών σκέψεων οδηγούν,
με  όπλο της μνήμης,  στοχεύω το μυαλό,
αυτόχειρας της νοσταλγίας, καραδοκώ,
μήπως τον υπαίτιο,  το χρόνο αφανίσω.

Όμως το ξέρω το διαβολεμένο σκηνικό,
απ το θάνατο της νύχτας  φοβισμένος,
στον υγρό μου παράδεισο ξαναγυρνώ,  
με τον Μέγιστο συνομιλώ για το Θεό,
στάχτη βλέπω να θολώνει το ποτό μου.

AlexMil  30-12-2012