Οι παλίρροιες του χρόνου

Μας κυνηγάει  ο άτιμος αδιάκοπα,
να μας πνίξει στα χρονοκύματα του,
παίζει με το  ηλιόφως σαδιστικά, 
καίγοντας  τις ώρες μας αδίστακτα.

Νομίζουμε  που του ξεφεύγουμε,
πως η τρύπα που τρώει αχόρταγα,
ανθρώπων αίμα , μέρα και νύχτα, 
κάποτε και μας δεν θα ρουφήξει.  

Στη σκόνη της νιότης κρυβόμαστε,
το ένστικτο στάζει υγρά αδιαφορίας,
ξεχνιόμαστε στο πόθο της σάρκας  
σε ψιθύρους αγάπης παραδινόμαστε.

Όμως, η στάμπα της ζωής είναι ίδια, 
για όλους, ανεξίτηλη και μαγική,
παλίρροιες του χρόνου ενεργοποιεί,
τις ψυχές μας πνίγει στο υγρό σκοτάδι.

Ρε χρόνε, λιποτάκτης  είσαι της ζωής,
κουνιέσαι από πίσω μας νομοταγής,
κι όταν το δέρμα αρχίσει να ραβδώνει
τα κοράκια σου στέλνεις  περιχαρής.

Δεν έχεις εξουσία, κατάλαβέ το,
μπορείς να παίρνεις τις ζωές μας,
με τους θρήνους μας  να ροκάρεις ,
όμως, είσαι μόνος τελικά, ολομόναχος. 

AlexMil  25-12-2012