No 257 (το δικαίωμα)

Οι άδειοι δρόμοι
την αυγή,
όταν ακόμη το φως,
διάχυτο από τη ουράνια λάμψη,
δεν ξεκαθαρίζει τις μορφές
και η σκόνη του χρόνου
γίνεται ορατή
στην επιφάνεια της ψυχής,
τότε,
αισθάνομαι το δράμα:
να ζω στο μετέωρο κόσμο,
του θνητού•
η διαδρομή μου,
σαν διαταγή μιας χρήσης,
που έχει εκδοθεί
σε χρόνους ηττημένους,
πάντοτε,
να συνοδεύεται
από τη σιωπή της υπόνοιας,
πως,
ακόμη και μετά το τέλος
θα χρωστώ:
το δικαίωμα
που μου δόθηκε,
να ξέρω
πως είμαι άνθρωπος.

06-05-2013