Το αστρόπλοιο της μοναξιάς

Σκοτεινά παράθυρα και από μέσα φιγούρες λευκές, αυτόφωτες
να κινούνται αργά,
μαριονέτες, στο θέατρο ποιος ξέρει ποιας ζωής,
να κοιτούν αλλά να μη βλέπουν,
άνθρωποι, στου χρόνου τις μοναχικές φυλακές
σύντροφοι της αναμονής με προορισμό το πουθενά.

Είναι οι άλλοι, εσείς, εγώ, στη διάσταση του φόβου,
της αρχής και του τέλους,
αναλώσιμα φυσικής επιλογής,
μιας αλήθειας που τρομοκρατεί,
που δημιουργεί, θεούς, δαίμονες, αγίους, προσευχές.

Στην άλλη πλευρά, στο σκοτάδι του λευκού
η συνείδηση των πραγμάτων, των καθημερινών,
τα όμορφα και αγαπημένα της ψυχής
οι μνήμες των αισθημάτων και των αισθήσεων,
όλα,
νοσταλγικά καρέ του έργου της ζωής,
προβολές μοναξιάς στο σινέ του πεπρωμένου.

Και η ελπίδα, σαν καθεδρικού ναού επιγραφή,
την ασφάλεια υπόσχεται,
τη πίστη στη κόλαση και το παράδεισο προσφέρει,
με ύμνους ικετεύει / τι ταπείνωση αλήθεια,
και ανταλλαγή ζητά, με της συγχώρεσης τα κέρματα.

Το χθες, το τώρα, το αύριο, μαχαίρια στη καρδιά γίνονται
και η ελπίδα,
μέσα από τις ανεκπλήρωτες των εκπροσώπων υποσχέσεις,
τη μοναξιά γεννά.
Με το χρονομέτρη των στιγμών,
τους ήχους της ζωής υπόκωφους τους κάνει
και μετρά και ξαναμετρά το χρόνο που απομένει.

Αλλά στο κάστρο της ζωής,
του πεπρωμένου η λατρεία δεν είναι υποχρεωτική.
Της ψυχής η δύναμη και η γνώση,
μπορεί τη μοναξιά,
στο πέτρινο δώμα της αναμονής να ξαποστείλει,
το πέρασμα του χρόνου,
με τη μαγεία της συνείδησης να περιφρονήσει,
και το πάθος,
με τη δύναμη των συναισθημάτων να απαιτήσει.

Και εσύ άνθρωπε που είσαι μόνος
όχι γιατί το θέλησες εσύ αλλά κάποιοι άλλοι
άνθρωποι ή θεοί δεν έχει σημασία,
που τη ζωή από κάποια στιγμή ως προθάλαμο αναμονής βιώνεις
σκέψου πως και οι άλλοι σαν εσένα είναι,
και ακόμη χειρότερα,
αν θύματα της βίας των δυνατών “πιστεύω” είναι.

Γέλα λοιπόν,
τρέξε στους χωματόδρομους με τα χρυσαφένια αλώνια
άσε τον άνεμο, το σώμα σου να σμιλεύσει
άκου τους ήχους της θάλασσας ταξίδια μακρινά να διηγούνται
ζήσε με πάθος και ρυθμό του χρόνου τις στιγμές,
ακόμη και αν πονάς,
γίνε παλιάτσος της αναξιοπρέπειας
πέταξε το πέπλο της υποταγής
και της τιμωρίας το φόβο,

γιατί ξέρεις κάτι, θα σου πω το μυστικό,
τα μόνο που χρειάζεσαι είναι να αμφιβάλεις και
με πάθος να ερωτεύεσαι,
για να μπορείς στο χρόνο να ταξιδεύεις
και τη μοναξιά στη σελήνης τη σκοτεινή πλευρά να κρύβεις.
Μπορεί να πονάς,
αλλά τουλάχιστον δεν θα σταματήσεις να ονειρεύεσαι.

Και ο χρόνος που περνά,
το κόσμο σου όλο και πιο ξένο θα κάνει
και εκεί στο τέλος της ζωής πριν τη πόρτα ανοίξεις,
μη φοβάσαι, το τίποτα πόνο δεν προξενεί
αλλά και την ελπίδα σου μη σκοτώσεις,
δεν έχεις κάτι να χάσεις,
μπορεί αυτούς που τόσο αγάπησες και αγαπάς εκεί να συναντήσεις.

Γιατί αν η ζωή δεν είναι με συνείδηση απάτη
τότε η μοναξιά της ψυχής μπορεί να είναι το αστρόπλοιο της παντοτινής αγάπης.


Απρίλιος 2009

AlexMil