Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Η υπαρξιακή μοναξιά


Ο άνθρωπος στη πραγματικότητα είναι μόνος στη ζωή του.

Όπως και να το κάνουμε όλα είναι προσωπική υπόθεση, η γέννηση, ο θάνατος.
Ευτυχώς όμως γιατί η ζωή μας θα ήταν κόλαση, τη αλήθεια αυτή τη καταχωνιάζουμε στα εσώψυχά μας, τη παραπλανάμε, τη μεταπράτουμε σε διάφορες μεταφυσικές αλήθειες.

Να όμως που υπάρχουν στιγμές που η μοναξιά κάνει την εμφάνιση της, άνθρωποι τριγύρω μας και εμείς να αισθανόμαστε έξω απ’ όλα, μόνοι, μετέωροι, αβοήθητοι, χωρίς σκοπό και προορισμό.
Το βάρος της υπαρξιακής μοίρας, γίνεται αισθητό, σαν μια επώδυνη φάρσα της ζωής, συχνά σε μέρες γιορτής και χαράς των ανθρώπων.

Και δεν μιλώ για τη φυσική ατομική μοναξιά αλλά κυρίως αυτή της ψυχής.

Πόσοι από εμάς δεν έχουν αισθανθεί τη πίκρα , την απελπισία, τις παραμορφώσεις που δημιουργεί, αλλά και τις αλήθειες που ξεκαθαρίζει.

Για τη υπαρξιακή μοναξιά, τα αισθήματα που δημιουργεί, το πόνο για τα αγαπημένα, θα περιγράψω με στίχους στο επόμενο post

AlexMil

5 σχόλια:

m.blanco είπε...

Καμιά φορά η φαντασία αρκεί για να σε κάνει να ξεχάσεις τη μοναξιά της ψυχής.

AlexMil είπε...

Συμφωνώ αγαπητέ φίλε απόλυτα. Για το λόγο αυτό και στιχουργώ. Προσπαθώ μέσα από τις εικόνες που περιγράφω να ξεφεύγω και κυρίως έστω για μια στιγμή να παραπλανώ τη μοναξιά της ζωής.

elli elli... είπε...

γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι....στο ταξίδι μας στη ζωή απλά έχουμε κάποια κενά μοναξιάς τις ώρες που υποκρινόμαστε τους κοινωνικά ευτυχισμένους....
γράφεις εξαιρετικά!!!!

AlexMil είπε...

Πράγματι, κενά μοναξιάς η κοινωνικότητα. Με μια φράση τα είπες όλα. Ευφειές, μπράβο.
Οσο για αυτά που γράφω αγαπητή μου, εκφράζω το εαυτό μου, τα αιασθήματα μου, της καταστάσεις.
Τι μου θύμισε το τελευταίο, εκτός θέματος. Στη δεκαετία του 60 αναπτύχθηκε ένα κίνημσ στη Γαλλία, από τα πολλά τη εποχή εκείνη που η συνισταμένη τους έφερε το Μαη του 68, οι Καταστασιακοι (Internationale Situationniste) και είχε σχέση με τη τέχνη και τη πολιτική. Αιχμηρός λόγος, ανατρεπτική κριτική, ρηξεκίλευτες προτάσεις. Ονόματα διάσημα στις τάξεις του, Γκυ Ντεμπόρ, Γκαλίτσο, Βανεγκεμ με το βιβλίο "Η επανάσταση της καθημερινής ζώης" που το διάβασα χρόνια πριν και στο συνιστώ.

Ευχαριστώ

elli elli... είπε...

ΕΓΩ Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!