Ο βιολιστής

Οι ήχοι βιολιού λίγο παράφωνοι με συνάντησαν καθώς περπατούσα σε κάποιο κεντρικό δρόμο της πόλης. Τον είδα στο βάθος καθώς πλησίαζα, ψηλός, αδύνατος, με άσπρα γένια, μεγάλης ηλικίας. Επιβράδυνα το ρυθμό μου, προσπαθώντας να αναγνωρίσω τον ήχο που το δοξάρι του έπαιζε, παρατηρώντας τον στα γρήγορα και με τη ενοχή του μπάσταρδου που νομίζει ότι είναι ευαίσθητος, το προσπέρασα, επιτάχυνα λίγο πιο κάτω έστριψα, και ο ήχος χάθηκε..
Ένα γεγονός που μου έδωσε το έναυσμα για τους στίχους στη συνέχεια.


Ήχος οξύς, δυνατός, λίγο φάλτσος
από το βάθος της προοπτικής του δρόμου που περπατώ έρχεται,
πλησιάζω, παίζει βιολί,
σκυμμένο το κεφάλι, με το βλέμμα κρυμμένο στις κόγχες του πουθενά
και το σώμα τσαλακωμένο σαν άχρηστο για πέταμα χαρτί.
Η εικόνα του,
ρυτίδες της απογοήτευσης, αύρα μιας δύσκολης ζωής.

Επιβραδύνω,
θέλω την ματιά του να διακρίνω μέσα στου θορύβου της πόλης τη σιωπή,
για να μάθω,
γιατί τα όνειρα στους δρόμους της ζωής του δεν μπόρεσε να συναντήσει.

Δεν είναι βιρτουόζος, αλλά αυτό έχει σημασία;
παίζει για τη ζωή, για τα χρόνια που απομένουν,
για τα χρόνια που έφυγαν,
παίζει, για μας, για τους αγαπημένους του,
ίσως για αυτή που δεν μπόρεσε να έλθει.

Βλέπω στο γέρικο κορμί, ακόμη της νιότης του το πάθος,
Στο ταξίδι της επιβίωσης η αναγνώριση φαίνεται δεν ήρθε,
κέρδισε όμως μια θέση στο πεζοδρόμιο της ζωής / τη καλύτερη,
με σύντροφο, τις αναμνήσεις της ψυχής.

Νομίζω πως με κοιτά,
τον κοιτώ,
ναι, παίζει για μένα.
Οι νότες , φωτεινές ακτίνες τη ψυχή μου διαπερνούν
και τις ιστορίες του με διοχετεύουν.
Αυξάνει το ρυθμό, το κορμί του συσπάται, πονά,
αλλά δεν ζητά,
προσφέρει την παράσταση της στιγμής,
και ανεπαίσθητα με χαιρετά,
είμαστε μόνοι σαν να μου λέει, και μη πονάς
ακολουθούμε όλοι μας,
εσύ εκεί, εγώ εδώ
τη χωρίς νόημα πορεία της ζωής,

Προσπερνώ,
μέσα μου η στεναχώρια της στιγμής,
σε σιωπής χαιρετισμό μεταμορφώνεται.
Στο μυαλό μου ανεμοστρόβιλοι αρχίζουν να θορυβούν,
και η πίκρα αδυνατώντας να εξαγνιστεί,
τη μάσκα της οργής φορά,
στριφογυρίζει
και σαν πνοή διαλύεται σε μια επόμενη στροφή,
απ’ αντίρροπες του συμβιβασμού δυνάμεις.

Ο μόνος ήχος που μένει είναι η σιωπή των ψυχών,
και ο ψίθυρος του βιολιστή, ο αντίλαλος.
Συνεχίζω να περπατώ στα αχνάρια της ζωής,
του βιολιστή τα ίδια,
και οι κραυγές χωρίς φωνή,
των ψυχών η απόγνωση,
να με τρομάζουν συνεχίζουν.