Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Κάτοικος του χρόνου


Όταν των πραγμάτων η άχρονη ουσία με τρομάζει,
και το αύριο ακατανόητη  διαδρομή φαντάζει,
το χρόνο σαν να διακρίνω στο δρόμο το κλειστό,
μορφή απειλητική, ένα ίχνος σκοτεινό,
ρωγμές εξώκοσμες να με κοιτούν,
σαν να μου λεν να μη  ξεχνώ πως είναι δω,
πως το ρολόι μου κρατά, τους λεπτοδείκτες του γυρνά,
το παρόν ασταμάτητα στο παρελθόν μου το ξοφλά.

Όμως, αν τον προσέξω πιο πολύ,
σαν να θυμίζει  εμένα όταν ήμουνα παιδί,
ίσως είναι όνειρο, των αισθήσεων συνομωσία,
περίπολος νυκτερινή στης ψυχής μου τα μονοπάτια   
που στο παρελθόν αναζητά των αναμνήσεων την αιώρα,  
για να τιμωρήσει τη ζωή που στο αντίο του κορμιού,
στο χώρο των πραγμάτων την συνείδηση αψηφά,
κι απ την πύλη της σιωπής σ’ άλλο σώμα διαπερνά.

Ένα παραμύθι τραγικό, του θανάτου είσαι παιγνίδι,
της συνείδησης ένα τοτέμ παραπλανητικό,   
που τη ζωή σε πειθαρχημένες στιγμές τη κομματιάζεις,
την αγωνία του αύριο στο εκκρεμές σου συγχρονίζεις
κι όπως σ’ αρέσει την μετράς, μήπως δικιά σου είναι;
τη μια τη τρέχεις γρήγορα όταν η χαρά σε ξεθωριάζει  
την άλλη πας αργά, το πόνο αβάστακτο το κάνεις,   
ένα θεός άχαρος, βασανιστής  της μαγείας της ζωής.

Για σκέψου αν μπορείς, το αύριο που μου στερείς,
είναι η απελευθέρωση απ τις αναμνήσεις της ζωής,
επιστροφή  στις αρχέγονες συμπαντικές γραμμές,
προνόμιο αρμονίας που δικαιούνται μόνο οι ψυχές,  
ταξίδι στην αιωνιότητα, χωρίς προγράμματα ζωής,
που δεν θα κάνεις ποτέ, είναι η κόλασή σου εκεί,  
καταραμένος να τριγυρνάς, να θυσιάζεις, να μετράς,
να γεννιέσαι και να γερνάς, χωρίς να πονάς, ν' αγαπάς.

Άκου χρόνε αυτό, το θάνατό μου δεν το φοβάμαι,
είναι η ήττα σου, αμέτρητες στη κάθε στιγμή σου,
κι αν τολμήσεις  σαν δημιουργό σου να με δεις,  
τότε θα καταλάβεις γιατί τώρα γελώ που με σκορπάς,  
που τους αγαπημένους στο παρελθόν μου εξαφανίζεις,  
στη ζωή είμαι περαστικός, της μοίρας  ένα συμβάν,  
όμως εσύ, θα είσαι εδώ, θα ζεις και θα πεθαίνεις
καταραμένος να φαντάζεσαι,  χωρίς τίποτα να ξέρεις.   



AlexMil



20 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Δεν φοβάμαι τίποτα
Ουτε το θάνατο ουτε το παρελθόν
Εσύ ομως θα πρεπε να τρεμεις την "παραμονή" σου στον εγωισμο...

kariatida62 είπε...

Mε συγχωρείς ΄Αλεξ, δεν θ'αφήσω κανένα σχόλιο για το ποίημα, γιατί νομίζω ότι είχε έναν παραλήπτη που το έλαβε και απάντησε!
Απλά την χαρά μου θέλω ν'εκφράσω που σε ξαναβρήκαμε μετά απο καιρό σιωπής σου...:)

vicky είπε...

Δεν υπάρχει σύμπαν
υπάρχουν μόνο στιγμές
συμπαντικές στιγμές
Αν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι’ αυτό το ξέχασες που σου ‘λεγα

μωρό μου εκείνο το πρωινό
δίπλα στην σκάλα, πως η ζωή
κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια πλευρά πλεύσης.
Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο
κακώς έχεις νομίσει
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμο.

Ο Ασιμος θα σου κανει καλο!!!!!

AlexMil είπε...

Μαρία

Οπως το βάζεις αγαπητή μου, ούτε αυτόν το φοβάμαι, στα πάθη της ζωής μου εκεί στο πλανήτη του κόκκινου ήλιου, όλα ξεχνιούνται, μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, λίγα βήματα πριν ανακαλύψω στα βάθη της αρχαίας πυραμίδας, την αλήθεια μου, την αλήθεια όλων μας.

Καλό βράδυ

AlexMil είπε...

Kariatida62

Χαίρομαι που μιλάμε, και η σιωπή μου όποως σου έχω πει είναι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Ξέρεις η ποίηση δεν λειτουργεί με τη κούραση, δυστυχώς.

Από την άλλη δεν έχω φύγει ποτέ απο τη παρέα μας. Σας διαβάζω, σας ακολουθώ, είστε και αυτό είναι περά για πέρα αληθινό, φίλοι, εξειδανικευμένοιίσως, αλλά φίλοι.

Ξέρεις, στη ζωή μας, ο χρόνος είναι μόνο συναίσθημα και τίποτα άλλο. Τον βιώνω, τον ξεπερνώ με αισθήματα, πάθος, φιλία, έτσι απλά.

καλό βράδυ

AlexMil είπε...

vicky

Σίγουρα ο Ασιμος δεν θα μου κάνει καλό. Παρότι τον γνώρισα προσωπικά και τον θεωρώ αρκετά αξιόλογο στιχουργό, ήταν καταθλιπτική η παρουσία του, ειδικά το τελευταίο καιρό της ζωής του.

Εξάλου είμαι πολύ καλά, απλά και αυτό το λέω πολλές φορές, η ποίηση είναι η πραγματικότητα της ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της. Στιχουργώ για τα θεμελιώδη που τα φοβόμαστε ενώ είναι τα πιο μεγαλειώδη. Για το θάνατο, το χρόνο, το πάθος, το συναίσθημα, τα αγωνιώδη ερωτηματικά για το μετά, το θεό (όχι μεγαλειώδες), την εξουσία (όχι μεγαλειώδες), τον έρωτα, τις αναμνήσεις, το πόνο γιαυτά που χάνονται.

καλό βράδυ

marbeyou είπε...

σκεφτομουν να γραψω κατι για το θανατο και μπηκα εδω και ναι τα ειπες ολα..

κραταω αυτο..
Άκου χρόνε αυτό, το θάνατό μου δεν το φοβάμαι,
είναι η ήττα σου, αμέτρητες στη κάθε στιγμή σου,
κι αν τολμήσεις σαν δημιουργό σου να με δεις,
τότε θα καταλάβεις γιατί τώρα γελώ που με σκορπάς,
που τους αγαπημένους στο παρελθόν μου εξαφανίζεις,
στη ζωή είμαι περαστικός, της μοίρας ένα συμβάν,
όμως εσύ, θα είσαι εδώ, θα ζεις και θα πεθαίνεις
καταραμένος να φαντάζεσαι, χωρίς τίποτα να ξέρεις.


και να συμπληρωσω μονο" οτι ο αληθινος ο χρονος δεν πεθαινει.."
καλημερα..

Penthesileia είπε...

...."Ου συνεχθείν, αλλά συμφιλείν έφυν...."

ένα πέταγμα εδώ γύρω έκανα κι όσα διάβασα, αυτό μου έφεραν στο μυαλό....


Καλό σου ξημέρωμα...
Να προσέχεις τις χαραυγές....

vicky είπε...

Δεν ξερω τι ηταν ο ασιμος ως ανθρωπος συν του οτι μου ειναι και αδιαφορο ουτε τον κρινω ως στιχουργο.Ως φιλοσοφο ειχε αναπτυξη μια μεγαλειώδη (!!!!) φιλοσοφια για τα θεμελιώδη που με βρησκει πλεον συμφωνη. ολα ειναι στιγμες και θεμα αντοχων.
Αλεξ οπως περιπλανομουν σε ιστολογια επεσα τυχαια στο δικο σου, οιπρωτες λέξεις που διαβασα μου θυμησαν εμενα πριν απο καποια χρονια, γιαυτο σου εγραψα οχι για να σου κανω την εξυπνη.καλη συνεχεια και σου ευχομαι καποια στιγμη να σε ξεπερασεις

AlexMil είπε...

Penthesileia

Μα δεν μισώ, αλλά αγαπώ αγαπητή μου, αλλά και δεν καταλαμβάνομαι από τη φαινομενολογία των αισθήσεων, από τη αυταπάτη που παράγουν ιδέες της κυριαρχίας, της όποιας, απλά προσπαθώ και προετοιμάζομαι……..

Με πάθος να ζεις όπως ζω
Το χάραγμα μη το φοβάσαι
Αν στη τσέπη σου ψάξεις βαθειά,
τις χαμένες σκέψεις σου θα βρεις,
μια ξεφτισμένη κλωστή,
χωρίς να ξέρει γιατί υπάρχει,
δέσε τις προσδοκίες σου σ’ αυτή,
και πριν ο χρόνος αρπάξει,
το επόμενο λεπτό σου,
σκέψου μια εικονική στιγμή,
τι μικρή κλωστή ν’ απορεί
πως γίνεται το χρόνο να πιστεύεις,
κι αν πειστικά δεν μπορέσεις,
ν’ απαντήσεις στη στιγμή,
γι ακόμη μια φορά ο χρόνος,
στο παρελθόν,
το παρόν σου θα έχει στείλει.

καλη σου μερα

AlexMil είπε...

marbeyou

Χάρηκα για τη γνωριμία.

Η εννοια του θανάτου, του χρόνου, μη φανταστείς πως με θλίβουν, απεναντίας.
Οπως έχω πει πολλές φορές, η ποιητική γλώσσα είναι για μένα απλά η πραγματικότητα μέσα από λεκτικές διαδρομές που προσπαθούν να ανακαλύψουν την ουσία των πραγμάτων.

Σημαίνει βέβαια συναίσθημα, πάθος, ξεσκέπασμα του "φαίνεσθαι" σε όλες τις εκφάνσεις του, αλλά οπωσδήποτε και χαρά, απόλαυση......

καλό απόγευμα

AlexMil είπε...

Αγαπητή vicky,

σεβαστή η άποψή σου, ασχετα αν δεν συμφωνω για τον Ασιμο ως φιλόσοφο.

Να περνάς φυσικά όποτε θέλεις, θα χαίρομαι ιδιαίτερα.

καλό απόγευμα

vicky είπε...

Αγαπητέ Αλεξ σίγουρα θα περνάω, Η πρώτη εντύπωση που μου έκανε το ποίημα σου δεν ήταν η καλύτερη, προτιμώ τον αφαιρετικό λόγο στην ποίηση αλλά και γενικά στην τέχνη η αφαίρεση με κερδίζει, εσύ με τους στίχους σου είσαι άκρως επεξηγηματικός, αλλά τι ξάφνιασμα αλήθεια να διαπιστώνω ότι μου ασκούν μια μαγευτική έλξη με κάνουν να τους ξαναδιαβάσω και διαπιστώνω κάτι μαγικό, κάθε ανάγνωση έχει και άλλη αίσθηση, η ποίηση σου λοιπόν με κατακτά σιγα σιγα ίσως γιατί μου ανασύρει θαμμένα συναισθήματα. Προσωπικά δεν φοβάμαι το θάνατο, άλλωστε όταν αυτός θα έρθει εγώ δεν θα είμαι εκεί, όπως έλεγε και ο Επίκουρος, αυτό που φοβάμαι είναι την ανόητη ζωή. Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο απέχουν οι αλήθειες μας από τα κατά συνθήκη ψεύδη υπάρχουν διακριτά όρια άραγε? Εγώ σε ποια πλευρά ζώ άραγε μήπως βρίσκομαι αιωρούμενη ανάμεσα τους? Να λοιπόν μια όψη ανόητης ζωής να ζεις μέσα στο ψέμα πιστεύοντας το αληθινό
Για τον άσιμο διαφωνούμε σου χαρίζω τους στίχους του
Μην παρανοείς τα λόγια που 'χω πει
είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς
ΥΓ το μήνυμα είναι μόνο για σένα αλλά αν θέλεις να το αναρτήσεις καμία αντίρρηση

AlexMil είπε...

Βίκυ
Αν δεν βαριέσαι διάβασε μερικά από τα ποιήματα που έχω δημοσιεύσει στο μπλογκ από το προηγούμενο χρόνο μέχρι σήμερα.
Θα παρατηρήσεις ίσως πως οι στιχουργικές εικόνες που προβάλλω εμπεριέχουν, τις περισσότερες φορές, πλάγιες, αμφίσημες, σουρεάλ, διαδρομές ανάγνωσης, για λόγους που έχουν σχέση με αυτό περίπου που γράφεις και συ « Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο απέχουν οι αλήθειες μας από τα κατά συνθήκη ψεύδη υπάρχουν διακριτά όρια άραγε? Εγώ σε ποια πλευρά ζώ άραγε μήπως βρίσκομαι αιωρούμενη ανάμεσα τους?».
Γράφω ποίηση γιατί με μαγεύει, για να χρησιμοποιήσω μια δικιά σου έκφραση, η μέθεξη των κόσμων που δημιουργώ με τους στίχους. Διηγούμαι ιστορίες που συμβαίνουν ή θα συμβούν, που φέρνουν σε μένα όταν τις γράφω ψυχικά δάκρυα πολλές φορές.
Μου αρέσει η αφαίρεση αλλά μπορεί να μετατραπεί πολύ εύκολα σε χωρίς περιεχόμενο, χωρίς νόημα και ουσία γραφή, τουλάχιστον στη ποίηση. Η αφαίρεση από την άλλη στη τέχνες, όπως στη ζωγραφική, στην αρχιτεκτονική, δεν έχει τόσες απαιτήσεις, είναι αναγνώσιμη πολύ πιο εύκολα.
Η αφαίρεση πιστεύω από την άλλη είναι κάπως εγκεφαλική ελιτίστικη, και δεν παράγει το συναίσθημα που απαιτείται, όταν μιλάμε για τη ζωή, το θάνατο, το πόνο, την αγάπη, την αδικία τη πείνα, τις κραυγές.
Θεωρώ πως η ποίηση πρέπει να μιλάει για τη ζωή, με όρους που να ξεσκεπάζει την απάτη των αισθήσεων, της εξουσίας, να μιλά για την αθλιότητα, για τα προβλήματα των ανθρώπων, για τις αγωνίες τους, τα ερωτήματά τους. Για την αγάπη, το πάθος, το καημό, τους φόβους του μετά, για τα δάκρυα των αναμνήσεων, για το χρόνο που αδυσώπητα μας καταβροχθίζει.
Μετά, η πολιτική και ιδεολογική – κοινωνική κουλτούρα μου είναι καθαρά αναρχική και κατά συνέπεια δυσκολεύομαι – δεν θέλω να ξεφύγω από την πραγματικότητα των πραγμάτων και του φαίνεσθαι.
Και κάτι ακόμη πριν σε καληνυχτίσω, δεν υπερασπίζομαι τα γραπτά μου, θα ήταν αλαζονικό από μέρους μου, απλά γράφω γιατί το μπορώ και γιατί ταξιδεύω με τους στίχους εκεί όπου οι αισθήσεις αδυνατούν πολλές φορές να φθάσουν.

Περπατούσα παράλληλα,
μια μαγεμένη στιγμή κατρακύλησε,
στο πέπλο του παρελθόντος σταμάτησε,
το χρόνο μου πάγωσε και με σταμάτησε,
και μετά ξαναέζησα,
στο βάθος της προοπτικής τους αναγνώρισα,
προς εμένα ερχόντουσαν, μύριοι,
το χθες, σε άπειρους συνδυασμούς.
………..


Καλό βράδυ

BΙΟΤΕΧΝΕΣ είπε...

όπως πάντα, πολύ όμορφη η γραφή σου..να είσαι καλά φίλτατε

elli είπε...

περασα να πω μια καλησπερα ....δεν χρειαζεσαι σχολια εσυ...ελπιζω να εισαι καλα!!!!

ξωτικό είπε...

σε φαντάστηκα να τα φαντάζεσαι φανταζόμενος εαυτόν μ'απλωμένες φτερούγες σε έκσταση στροβιλιζόμενος ως.... Ζορμπάς !!

AlexMil είπε...

ΒΙΟΤΕΧΝΕΣ

Ευχαριστώ για το πέρασμα και τα καλά σου λόγια

τα λέμε

AlexMil είπε...

elli

Γιατί δεν χρειάζομαι σχόλια!!!!!

Είμαι καλά, η απουσία μου έχει σχέση με επαγγελματικές υποχρεώσεις.

Αλλά όπου και να βρίσκομαι, νσ είσαι σίγουρη, πως αυτούς που θεωρώ φίλους μου τους διαβάζω όποτε μπορώ και σίγουρα στους φίλους μου είσαι και συ

καλό βράδυ

AlexMil είπε...

ξωτικό,

μου άρεσε πως με φαντάστηκες, δυστυχώς ολιγότερη ποιητική η πραγματικότητα, ένα laptot, ένα ποτό, χαμηλό φως, μουσική μπλουζ, υπαρξιακή αγωνία, αναμνήσεις, προσπαθώντας ν' ακολουθήσω αχνάρια που περπάτησα, αχνάρια που περπάτησαν άλλοι.
Το αποτέλεσμα; πόνος μέσα από στιχουργικές εικόνες.

καλό βράδυ