Κάτοικος του χρόνου

Όταν των πραγμάτων η άχρονη ουσία με τρομάζει,

και το αύριο ακατανόητη  διαδρομή φαντάζει,
το χρόνο σαν να διακρίνω στο δρόμο το κλειστό,
μορφή απειλητική, ένα ίχνος σκοτεινό,
ρωγμές εξώκοσμες να με κοιτούν,
σαν να μου λεν να μη  ξεχνώ πως είναι δω,
πως το ρολόι μου κρατά, τους λεπτοδείκτες του γυρνά,
το παρόν ασταμάτητα στο παρελθόν μου το ξοφλά.

Όμως, αν τον προσέξω πιο πολύ,
σαν να θυμίζει  εμένα όταν ήμουνα παιδί,
ίσως είναι όνειρο, των αισθήσεων συνομωσία,
περίπολος νυκτερινή στης ψυχής μου τα μονοπάτια   
που στο παρελθόν αναζητά των αναμνήσεων την αιώρα,  
για να τιμωρήσει τη ζωή που στο αντίο του κορμιού,
στο χώρο των πραγμάτων την συνείδηση αψηφά,
κι απ την πύλη της σιωπής σ’ άλλο σώμα διαπερνά.

Ένα παραμύθι τραγικό, του θανάτου είσαι παιγνίδι,
της συνείδησης ένα τοτέμ παραπλανητικό,   
που τη ζωή σε πειθαρχημένες στιγμές τη κομματιάζεις,
την αγωνία του αύριο στο εκκρεμές σου συγχρονίζεις
κι όπως σ’ αρέσει την μετράς, μήπως δικιά σου είναι;
τη μια τη τρέχεις γρήγορα όταν η χαρά σε ξεθωριάζει  
την άλλη πας αργά, το πόνο αβάστακτο το κάνεις,   
ένα θεός άχαρος, βασανιστής  της μαγείας της ζωής.

Για σκέψου αν μπορείς, το αύριο που μου στερείς,
είναι η απελευθέρωση απ τις αναμνήσεις της ζωής,
επιστροφή  στις αρχέγονες συμπαντικές γραμμές,
προνόμιο αρμονίας που δικαιούνται μόνο οι ψυχές,  
ταξίδι στην αιωνιότητα, χωρίς προγράμματα ζωής,
που δεν θα κάνεις ποτέ, είναι η κόλασή σου εκεί,  
καταραμένος να τριγυρνάς, να θυσιάζεις, να μετράς,
να γεννιέσαι και να γερνάς, χωρίς να πονάς, ν' αγαπάς.

Άκου χρόνε αυτό, το θάνατό μου δεν το φοβάμαι,
είναι η ήττα σου, αμέτρητες στη κάθε στιγμή σου,
κι αν τολμήσεις  σαν δημιουργό σου να με δεις,  
τότε θα καταλάβεις γιατί τώρα γελώ που με σκορπάς,  
που τους αγαπημένους στο παρελθόν μου εξαφανίζεις,  
στη ζωή είμαι περαστικός, της μοίρας  ένα συμβάν,  
όμως εσύ, θα είσαι εδώ, θα ζεις και θα πεθαίνεις
καταραμένος να φαντάζεσαι,  χωρίς τίποτα να ξέρεις.   

AlexMil