Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Σε μια καρέκλα καθιστός

Σε μια καρέκλα καθιστός, λίγα μέτρα πιο πέρα από ένα δρόμο της συμφοράς, ιπτάμενους ελέφαντες παρατηρώ να τον περνούν, με αεροσυνοδούς και επιβάτες, πιλότους έχουν παπάδες όλων των θρησκειών και καύσιμα, χυλό πίστης και υποταγής, ειδικής μάρκας και κατασκευής.

Απέναντι, καθώς πρέπει μικροαστοί, αφηνιασμένοι ουρλιάζουν, πως έγινε, τα αυτοκίνητα ελέφαντες να γίνουν, κανείς δεν τους ενημέρωσε, ούτε η tv ούτε του κράτους οι αρμόδιες υπηρεσίες. Η εντολή έρχεται από ψηλά, τα ρούχα τους να βγάλουν και πίσω από τους βράχους να κρυφτούν, δεν πρέπει έτσι να τους δουν αυτοί που θα περάσουν.

Πιο πέρα, στ’ αριστερά, πρόσωπα γνωστά και διάσημα, της οθόνης καλλονές και της εξουσίας προστάτες, γονατισμένοι περπατούν, στη πλάτη τους φυτρωμένα φτερά μιας χρήσης έχουν, γι’ αυτό και δεν πετούν, φοβούνται να το κάνουν, γιατί αιώνια θα περπατούν, δια βίου εκτεθειμένα τα οπίσθια θα έχουν.

Στο βάθος, με φόντο το γαλακτερό βουνό λουσμένο από θεϊκό σπέρμα, εκεί στο μπαρ με τους αρρενωπούς συνοδούς, στοιχισμένοι μετανάστες, κάθε φυλής και χρώματος, με πρόσωπα διαφημιστικά, χαρωποί , επιταγές πλουσιοπάροχες κρατούν, σαν σημαιάκια φαίνεται να τις κουνούν, έρχονται προς τα εδώ, έχουν για αρχηγό, ένα φασίστα χρωματιστό, ξυρισμένο και τεκνό.

Πίσω τους νοικοκύρηδες, με φούστες ανδαλουσιανές και πολύχρωμα στρας, με δυσκολία περπατούν, στραβοπατημένες γόβες δέκα εκατοστών φορούν, πρέπει και να κουβαλούν τις νοικοκυρές στη πλάτη. Ευτυχώς γι’ αυτούς, ιπτάμενα τσιγάρα από πάνω τους περνούν, εντερικούς σωλήνες εκτοξεύουν με πιπίλες γονικές, για να ρουφούν και να μπορούν, στις διάφανες γόβες τους να ισορροπούν.

Μεγαλοδύναμε, θέλω να σηκωθώ, η καρέκλα μου από τη μια μεριά βουλιάζει, σε υπαίθρια περιττώματα με παράτησαν φίλοι, τους στίχους μου δεν άντεχαν ν' ακούν με στόμφο λυρικό να απαγγέλω, για αγάπες κατοικίδιων και μικροαστών, για κουνούπια που έγιναν πόρνες, για υδραυλικούς σταρ που έμαθαν να τραγουδάνε.

Πετάγομαι και παραλίγο να πέσω στα σκατά, από πίσω μια στρατιά από ανόητα παιδιά, πεινασμένα φαίνονται, πίνακες του Πικάσο του Νταλί, του Μιρό, όλων των λαμπρών σουρεαλιστών, πάνω σε πλατφόρμα προεκλογική, τους κουβαλούν, δεμένους έχουν πίσω χρωματιστούς ασβούς, διαβάζουν στοίχους του Ελυάρ και ποδοσφαιρικά σε κάθε ποιητική στροφή, με συνθήματα ουρλιάζουν.

Να φύγω αποφασίζω, από του παντελονιού μου τη τσέπη, μια μύγα βγάζω τραβεστί, ζευγαρωμένη κάποτε με πλούσιο πολιτικό, την καβαλώ και προς τ' ανατολικά πετώ, κάπου προς τα κει είναι οι φίλοι μου οι σεβαστοί, πάνω σε διονυσιακό φαλλό πιασμένοι .

Όμως τι βλέπω, από μακριά ένα χέρι, ένα γαλάζιο γιγάντιο χέρι τον ορίζοντα να τσαλακώνει.
Για μια στιγμή, νόμιζα πως ήταν πάλι κόλπο της tv, σαν τη γρίπη τη μαζική, ίσως κόλπα διαφημιστικά αυτά που έβλεπα πιο πριν, αλλ’ όμως κάτι δεν πήγαινε καλά, αν όλα ήταν έτσι, γιατί από τα περιττώματα η μυρωδιά υπήρχε ακόμη;

Και πριν καλά – καλά ξανασκεφτώ, μήπως το τηλεκοντρόλ με σώσει, το γαλάζιο χέρι με φθάνει και με τσαλακώνει.

Αυτή είναι μια ιστορία αναρχίας, τρέλας και αγάπης, αν την πιστέψετε, τον ήρωα του Θερβάντες ακολουθήστε, σίγουρα στο ταξίδι όλοι μας, μια Δουλτσινέα / ο θα ονειροπολούμε.

AlexMil Ιούλιος 2009

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και όμως η αλήθεια μερικές φορές είναι πιο απλή αλλά πονά να την δει κανείς... για αυτό ονειρεύσου... με φτερά διαρκείας και όχι διακοσμητικά...

Ανώνυμος είπε...

Καλέ μου Αlex σε έναν παρανοίκό ωραίο κόσμο,αξιών με κέρδος,αγγελικά πλασμένος για μικρά διαβολάκια, άντε κάντε και λίγο χώρο και για εμάς...έπρεπε να πας στήν φιλοσοφική.

AlexMil είπε...

Για σένα Οδοιπόρε,
σίγουρα η αλήθεια μπορεί να είναι πιο απλή αλλά οπωσδήποτε πολλές φορές είναι σουρεαλιστική. Όσο για τα φτερά μόνο μιας χρήσης μπορούν να έχουν όλοι αυτοί που πουλάν εξουσία, και αυτά φυτρώνουν με τη βοήθεια του red bull.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη

AlexMil είπε...

Αγαπητή Μωβ,
(αλήθεια τι ωραίο και παράξενο ψευδώνυμο)
σίγουρα θα προτιμούσα ένα μικρό διαβολάκι να ήμουν, καλόγαθο, λίγο πονηρούλη με όμορφα κομψά κερατάκια, ΑΙΩΝΙΟ,με χλαμύδα μωβ μέχρι τα γόνατα στολισμένη με σχέδια ψυχεδελικά, και σανδάλια τουριστικά, χίπικα.
Θα το προτιμούσα από τους καλούς, τους πιστούς, τους νοικοκυραίους.

Ευχαριστω για την επίσκεψη με ένα όμορφο τραγούδι: http://www.youtube.com/watch?v=xMqYjhaTjiU

bubbles είπε...

Αλεξ, κατά ένα περίεργο τρόπο, ανέκαθεν με γοήτευαν οι αρχιτέκτονες ΚΑΙ οι αρχιτεκτόνισες. Τους άντρες τους θεωρούσα τυπάδες και τις γυναίκες αντίστοιχα τύπισσες. Η άποψη αυτή, ότι δηλαδή ο κλάδος σας γενικότερα βγάζει "ψαγμένα" άτομα ενισχύεται όταν έχουμε να κάνουμε με θεσσαλονικιούς.
Ερχεσαι να ....δικαιώσεις τη θεωρία μου.

Penthesileia είπε...

Μου άρεσε πολύ αυτό το κομμάτι.
Πολύ....
Δομημένο, Surreal , ποιητικά κυνικό ή κυνικά ποιητικό...


" Η Ελπίδα πια χαμένη
Μαζύ και κάθε ανάταση.
Επιστήμη και παράταση
Σταθερά θα μένει.
Ούτ' αύριο, ούτ' έως...
Ο ζήλος, χόβολη του σάτινου
Θα ΄ναι μόνο χρέος. "
- Μια εποχή στην Κολαση- Ά.Ριμπώ

AlexMil είπε...

Για σένα bubbles,
ίσως είναι μεταφυσική ανάγκη η έλξη σου αυτή,
ίσως σε μια άλλη ζωή, να ήσουν κάπως έτσι και συ,
ίσως να αγάπησες πολύ,
κάπου στο Κάιρο ή στην Αρχαία Αθήνα,
και να σχεδίαζες μ' αυτόν,
πύργους και λικνιστά γεφύρια.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη

AlexMil είπε...

Αγαπητή και ατίθαση Pentheseilia

Θα σου απαντήσω λίγο διαφορετικά, αλλά με αρέσει πολύ:
….. Είναι αδύνατο να πω τι είδους ουρλιαχτό ειναι το δικό μου..
….Είναι ένα ουρλιαχτό που θέλει να δείξει ότι σε αυτό τον ακατοίκητο τόπο, εγώ υπάρχω και όχι μόνο υπάρχω αλλά ξέρω.
Είναι ένα ουρλιαχτό που στο βάθος της αγωνίας του νιώθει κανείς κάποια αδύνατη απόχρωση ελπίδας……

(Από το Θεώρημα, Πιέρ – Πάολο Παζολίνι)

Και ένα τραγούδι για σένα από Adriano Celentano, το Perke που το έμαθα και εγώ από μια φίλη, θα σε αρέσει:
http://www.youtube.com/watch?v=rlt3tp4QiBk

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ είπε...

Να πατήσουμε , ωσάν σκουλήκι , την εξουσία - για να νιώσουμε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ !
'όλοι μαζί κινούμε συρφετός,
γυρεύοντας λίγη αναρχία,
αυτή η ελεύθερη ιδεολογία,
έγινε της ζωής μας ο σκοπός!'
χεχεχεχεχε........
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ

AlexMil είπε...

Αγαπητέ μου φίλε,

η γελοιοποίηση της εξουσίας είναι το καλύτερο όπλο εναντίον της, ο σουρεαλισμός ακόμη καλύτερο.

Καλό βράδυ και σε σένα