Διάβολε, χάνομαι

Άκουσα πάλι στης νύχτας το σκοτάδι τα δάκρυα μου, καυτές σταγόνες να κατρακυλούν να πέφτουν στου δρόμου την άκρη και απ' τα χέρια, τ' αστέρια έχασα, αναμνήσεων κραυγές έγιναν, σκόνη πικρή, ανεμοσκορπισμένη. Του προσώπου μου οι συσπάσεις, μάσκα αρχέγονου πόνου, τη ψυχή μου αγρίεψαν, στον άνεμο ούρλιαξα, λόγια, δεν ξέρω, ίσως αγάπης, που ο χρόνος παγίδεψε, για ν’ ακουστούν στους ήχους της σιωπής, για να ταξιδέψουν στο μετά, στη μοναξιά του χρόνου και της καρδιάς της.

Τραγούδια αγαπημένα με σταμάτησαν κάπου στο πουθενά, δεν έβλεπα, τα μάτια παραμόρφωναν, τεθλασμένα περιγράμματα, φωτεινές πνοές, εικόνες σχισμένες, στην οθόνη στο βάθος της σκοτεινής προοπτικής, σταγόνες καρδιάς, όλα, το τώρα έδιωχναν, περιστρεφόμουν και τα χέρια άπλωνα το παρελθόν να ακουμπήσω, με δάκρυα διαμαντένια το χρόνο πλήρωσα, πέτρινες πύλες άνοιξα για να την συναντήσω. Μα το διάβολο, τα δάκρυα συνέχιζαν, όμως τ’ αγγίσματα, ανατριχίλες μέσα κι έξω, χάδια ερωτικά τα ένοιωθα, σε κόσμο άσωμο κατρακύλησα, τη καρδιά της ψυχής μου έκαψα και στην δάκρινη λίμνη την έσωσα. Στην ακτή με τους κόκκους του πόνου βαριαναστέναξα, τη σκεπτόμουν, η πνοή της κύματα λυτρωτικά το σώμα μου σαγήνευαν, το κορμί της, επαφή υπόσχεσης, στη μηχανή, ταξιδιώτες αόρατοι του πεπρωμένου ήμασταν, σε μια ασταμάτητη φυγή.

Άνεμος φίλος και παρηγορητής, τα αναφιλητά μου σκεπάζει και από μονοπάτια απατηλά με οδηγεί σε χρόνους κυματιστούς, χάρτινος γίνομαι, και στον ουρανό πετώ και χάνομαι, τσαλακωμένος, παλιόχαρτο, πολλές ιστορίες, τελειωμένες, κάθαρση και αναμονή για το ταξίδι, σαν χαιρετισμοί σε σταθμό νυχτερινό, φωνές που έγιναν βουητά αδικημένης αγάπης, τρέλα με σκίτσα παιδικά, απλές επιθυμίες περπάτημα σε δρόμους τυχοδιωκτικούς, εγώ κι εκείνη, δάκρυα που ομιχλώνουν τα απλά, τα απαραίτητα,

διάβολε, χάνομαι,

θέλω να χαθώ, έστω για λίγο, να διαλυθώ στου κόσμου το πριν, με τα δάκρυα της πίκρας, μελαγχολικές σταγόνες αντιστροφής, να περπατήσω από εκεί που πέρασε, για να ρυθμίσω και πάλι με τη μπαγκέτα του χρόνου, το αφιονισμένο παρελθόν μας. Σβήνω τα δάκρυα με τη πνοή της καρδιάς μου, στο τίποτα τα χέρια απλώνω χάδια να της προσφέρω, με το αστρόφως μέσα στο σκοτάδι της απομόνωσης, γραμμές, καμπύλες, σχήματα τρισδιάστατα τεχνουργώ, πολύτιμα πετράδια, πορφυρά στολίδια στο κορμί της, παντοτεινές υποσχέσεις στη αιωνιότητα, όταν στο σύμπαν για να τη ξαναβρώ, θα ψάχνω ανάμεσα στ' αστέρια.

Που είσαι; Ταξιδιώτης στις αλάτινες γραμμές των δακρύων μου, σε ανήλια στέκια μεταμοντέρνων αισθημάτων, τατουάζ στο δέρμα μου χαράζω, αιμάτινο σχήμα της μορφής σου, της Βεγγάζης μυθική θεά, για να σε βρίσκω, παλλόμενη οπτασία, αερικό, στης μοναξιάς μου τα ταξίδια, σε χάρτινους αυτοκινητόδρομους, ζωγραφιές με γκρίζες γραμμές που τελειωμό δεν έχουν.

Στης μηχανής το καθρεφτάκι, λερωμένη η μορφή σου τρεμοσβήνει, ο κόμπος στο λαιμό τη συγκρατεί λίγο πριν ξεψυχήσει, πλαγιάζω στη δεξιά στροφή και στην έξοδο μαρσάρω, στο βάθος λαμπιόνια για περαστικούς παρατηρώ, θα σταματήσω, κάτι θα βρω, αστέρια στα χέρια θα κρατώ, ένα στριφτό θα κάνω, θα πιω, θα δώσω, θα παρηγορηθώ.

Στη συναυλία της ζωής, παλλόμενα κορμιά με σηκωμένα χέρια, ροκάρουν συναισθήματα ψυχών, στο μπαρ, του ξανθού υγρού φαντασιώσεις, και συ στο βάθος χαμογελάς, με καλείς, λικνίζεσαι με υποσχέσεις. Το τέλος και η αρχή των λυγμών, η συνέχεια της αναζήτησης, το κυνηγητό μέσα στη σκόνη του κόκκινου ήλιου, στην αστρόσκονη της ελπίδας.

AlexMil Ιούλιος 2009