Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Ηδονή στο κόκκινο πλανήτη


Με πάθος,
στο μαύρο μεταλλικό τοίχο την έσπρωξα,
πίσω,
από το μπαρ των ψυχοναυαγών ,
στο κόκκινο πλανήτη του Σείριου,
γνωριμία,
ποτών που της κέρασα,
πόθου τρεμουλιαστού, ηδονικού,
σε χαρτονόμισμα των εκατό που της έδωσα.

Τα φεγγάρια τη χλόμιαζαν,
η αστρική πνοή,
κόκκοι φωσφορίζοντες
χαοτικές γραμμές στο δέρμα της σχημάτιζαν,
το διακόπτη της ηδονής γύρισε,
το σώμα της υγράθηκε,
και μύριες ανατριχίλες,
τη σχισμή διαπέρασαν.

Με λαχτάρα εφηβική,
τα χείλια μας,
με το ερεθισμένο σάλιο,
να συγκρατούν φιλήδονα,
τρυφερά ακούμπησαν,
μα τους γαλαξίες, δεν αντέξαμε,
με μανία τα ρουφήξαμε,
τα ματώσαμε,
με τις γλώσσες σε ξέφρενο ρυθμό
τους χυμούς τους ήπιαμε
και με τα στόματα,
σε χορό ανδαλουσιανό,
ορθάνοικτα,
με τα πνευμόνια μας,
ερεθισμένες πνοές με μουγκρητά ηδονής ανταλλάξαμε.

Τα χέρια μας,
καυτές απολήξεις,
σε άγριες ρυθμικές κινήσεις
με ηδονή τα ρούχα λέκιασαν
με υγρά τις πτυχές λίπαιναν,
λευκές σταγόνες έκστασης ,
από την άκρη έχυσαν,
και τον πόθο,
στου γυμνού τα όρια εκτόξευσαν.

Λίγες στιγμές μόνο,
γιατί σε ξέφρενο παροξυσμό,
τα ρούχα που εμπόδιζαν,
σπασμωδικά πετάξαμε,
δάχτυλα,
και παλάμες σφικτά αγριεμένες,
ανεβοκατέβαιναν
και στους δρόμους των υγρών της ηδονής,
οι γλώσσες μας σε ξέφρενη
επανάληψη τους ερεθισμούς κορύφωναν.

Τα κορμιά,
λαμπαδιασμένα πάλευαν,
με περιδινήσεις χαοτικές,
με επιθέσεις ξαφνικές,
το ένα μες το άλλο,
για μια στιγμή,
και έβγαιναν,
περίκλειστες ερεθισμένες πτυχές,
τρελαμένες,
την σκληρότητά του
με βίαιες παλινδρομήσεις ανίχνευαν,
με υγρά παραδείσια τον άλειφαν
και ετοιμαζόντουσαν.

Ήταν η τύχη σίγουρα
λίγο πριν την ολοκλήρωση,
που τα φεγγάρια,
με πορφυρό χρώμα μας έλουσαν.
Η μαγνητική θύελλα που ξέσπασε,
με λευκές κυματοειδείς ακτίνες,
μας χάιδεψε
και μας εκτίναξε,
το σώμα της
σε στάση ολοκλήρωσης,
από πάνω,
σε μια υπέρτατη προσπάθεια,
αρχέγονα, απαιτητικά,
την ηδονή,
πιο βαθιά ακόμη έβαλε
και με άγρια βογγητά
τα υγρά,
πύρινες σταγόνες
μέσα της εκτίναξε.

Λίγο μετά,
στο μπαρ δεν με γνώριζε.
Με καπνό αρωματικό,
από τον πλανήτη γη,
ένα τσιγάρο έστριψα,
και το παγωμένο ποτό,
που ο μπάρμαν με πρότεινε
με μικρές γουλιές τέλειωσα.

Ακόμη ένα ζήτησα…
μα το διάστημα, το απόλαυσα.


AlexMil Ιούλιος 2009

10 σχόλια:

elis.pandora. είπε...

'τα εντεκα λεπτά' του Πάολο Κοέλο μού θυμισε η περιγραφή σου....
Τόσο κρατάει τό[ διάστημα] ανάμεσα σέ δυό ποτά...

AlexMil είπε...

Δεν σκέφθηκα χρονικά, απλά οι εικόνες σχηματίστηκαν στο μυαλό, μπήκαν οι συνθήκες και ο τόπος εξω απο τη γη για να γίνει πιο σκηνικό.

elis.pandora. είπε...

Τό πάθος τού...Διαστήματος!!!
Τέλειο!!!

AlexMil είπε...

Συμπληρώνω επίσης, παρότι ενδιαφέρομαι άμεσα για τα γήινα, πολλές φορές αισθάνομαι την ανάγκη να "ζήσω" εξω - πλανητικά. Ευτυχώς έχω το διαστημόπλοιο του μυαλού που με πάει παντού, δημιουργώ καταστάσεις, φανταστικά πρόσωπα και περνάω καλά. Ωρες - ώρες η πραγματικότητα είναι τόσο κουραστική, επώδυνη που αυτό μου είναι απολύτως αναγκαίο... και τότε διηγούμε γράφοντας.
Το ίδιο φαντάζομε συμβαίνει σε πολλούς, σε σένα επίσης, με άλλο μέσο, τη ζωγραφική.

elli elli... είπε...

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!!!

AlexMil είπε...

Ξέρεις Ελλη, όλοι μας έχουμε ανάγκη από ταξίδια ψυχής, τα κείμενα, η ζωγραφική, οι στοίχοι, η μουσική αυτό κάνουν, ανακουφίζουν τη μοναξιά που όλοι μας έχουμε μέσα μας.
Τα μπλογκ μας τι είναι; θα σου πω, εικονικές πύλες που ο καθένας μας τηλεμεταφέρεται στο κόσμο, τη ψυχή του άλλου - άλλων.
Δεν είναι πολλές φορές ωραιότερα από τον πραγματικό κόσμο;
Καταπληκτική η εικόνα σου και τι μαύρισμα, πολλές μέρες διακοπές;

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ είπε...

Μα το διάστημα φίλε του ποτού και της ανάμνησης του μυαλού, χάνεται στην νιρβάνα , εκεί στης Αριζόνας την σαβάνα !
ΚΑΛΟ Σ/Κ

AlexMil είπε...

Ακριβώς, στης Αριζόνας τη σαβάνα, αλληγορικές αναμνήσεις της πραγματικής ζωής μας.

Ευχαριστώ για το σχόλιο

Μαρια Νικολαου είπε...

Να γραφεις παντα οτι σε κανει να νιωθεις εσυ καλα
Οτι κι αν ειναι αυτο
Και ετσι πρεπει να κανουμε ολοι μας
Φιλί πρωινό απο τα Νοτιοανατολικα της Αττικής :)

AlexMil είπε...

Μαρία γεια,

γράφω γιατί απλά μπορώ,
με αρέσει η ζωή, παθιάζομαι εύκολα και αυτά μεταφέρω στο χαρτί.

Από την άλλη με ενδιαφέρει το γκρίζο, όπως ανέφερα και στην logia,
οι καταστάσεις όπου το καλό και το κακό δεν διακρίνονται εύκολα, όπου η ζωή και ο θάνατος το ίδιο.
Και βέβαια τα πάθη μας, της αγάπης της ηδονής, του μίσους και της αδιαφορίας, μέσα από εικόνες αν είναι δυνατόν ποιητικές και ρεαλιστικές, αλλά και άκρως φανταστικές, σούρεαλ πολλές φορές.

Σε όλα αυτά το χιούμορ, συνυπάρχει, ακόμη και στις πιο μαύρες στιγμές.

Καλό απόγευμα