Ο Ιανός του χρόνου

Ότι και να σκεφθώ το τελευταίο καιρό,

εικόνες άλλης διάστασης φαίνονται να είναι,

σαν η ζωή μου σε παράδοξη συμφωνία,

επιθυμίες γενναιόδωρα να ζωντανεύει,

σκίτσα των καημών μου, σε όνειρα υπερβατικά,

σε μυστήριους κόσμους να ελευθερώνει.  

Απ’ την άλλη, σαν να ζω με τους ψιθύρους,

σε μαυσωλείο παρηγοριάς ευνουχισμένος,

φυλακισμένος σε πετρωμένους ρυθμούς, 
να τριγυρνώ στους σκιασμένους φόβους,

βλέποντας στους φανοστάτες της προσμονής,

των αγαπημένων τις σκιές, απόμακρες να φεύγουν.

Στους μαύρους ωκεανούς του χρόνου,

 τα ίχνη των καημών τη μνήμη αδυνατίζουν,

το παρελθόν εξαφανίζουν, τίποτα το κάνουν,

και το σήμερα, μανδαρίνος απολιθωμένος,

τέρας διαστρικό σε άβυσσο εικόνων,

τη μνήμη φυλακίζει, σε αιώνια ύλη.

Τον Ιανό του χρόνου, φοβική σκιά,

φευγαλέα στις στροφές της αγωνίας διακρίνω,

με μανδύα από φόβους πικραμένους,

συνείδησεις στις γραμμές του χρόνου περιφέρει,

κόσμους μέσα σε κόσμους τις αναβιώνει,

ψυχές και πρόσωπα, στο αστρόφως του αέναου.

Η αδυναμία της ζωής είναι κυνική,

απομονωμένη στο μαστροπό του ασήμαντου,

αγαπημένους στους εφιάλτες αιχμαλωτίζει,

τραγωδίες των στιγμών σε συνθήκες αγάπης,

που στο εφιαλτικό αντίτιμο της ανάμνησης,

με το πουθενά του αύριο μας ευνουχίζουν.

Τη ψυχή μου, το παράδοξο της αδυναμίας,

χρονικές προσκλήσεις την σκλαβώνουν,

στην αναμονή της, τα αστέρια δεν της μιλούν,

μόνο με δόσεις υποψίας, σαν να κλαίνε,

την παροτρύνουν να περιπλανηθεί μες στις σκιές,

στους κόκκινους ήλιους να ξεφύγει.

AlexMil

Οκτώβριος 2010